Κάτι αλλάζει στον Ολυμπιακό

Από το παιχνίδι με τον Πανιώνιο ο Ζίκο έδειξε δείγματα του πως θέλει να αγωνίζεται ο Ολυμπιακός από εδώ και πέρα. Ο Βραζιλιάνος τεχνικός είχε δηλώσει από την ημέρα που ήρθε ότι θέλει να παίζει με δύο επιθετικούς, αλλά αυτή την εποχή δεν έχει την πολυτέλεια να το κάνει, διότι ο Ντάρμπισιρ είναι εκτός και οι λύσεις είναι περιορισμένες για να εφαρμόσει τις σκέψεις του.
Παρόλα αυτά, όμως, στην Λιβαδειά τόλμησε και έβαλε δύο επιθετικούς. Έπαιζε με τον Μήτρογλου καθαρό προωθημένο και τον Ντιόγκο να κινείται σε ένα πιο ελεύθερο ρόλο πίσω του. Στα άκρα είχε δεξιά τον Ζαϊρί και αριστερά τον Όσκαρ, ενώ αγωνίστηκε με δύο αμυντικά χαφ τους Ντουντού και Στολτίδη.
Ένα σχήμα αρκετά επιθετικό με σύστημα 4-4-1-1, αφού ο Ντιόγκο κινούνταν πίσω από τον Μήτρογλου. Και σε αυτό το ματς ο Ολυμπιακός πίεζε ψηλά από την αρχή, κάτι που είχε κάνει και με τον Πανιώνιο. Αυτή την φορά, όμως, είχε το πλεονέκτημα να βάζει περισσότερους παίκτες μέσα στην περιοχή.
Τρανό παράδειγμα το πρώτο γκολ με τους Μήτρογλου, Στολτίδη να συνδυάζονται ωραία και τελικά να σκοράρει ο Όσκαρ. Σε πολλές περιπτώσεις το σύστημα μετατρεπόταν και σε 4-3-3, αφού άλλαζαν συνεχώς θέσεις οι Όσκαρ και Ντιόγκο, ενώ και ο Ζαϊρί δημιουργούσε πολλά προβλήματα από τα δεξιά. Γενικά αυτό το σύστημα με το οποίο έπαιξε ο Ολυμπιακός έδειξε να μπερδεύει πολύ τον Λεβαδειακό.
Ειδικότερα η θέση που χρησιμοποιήθηκε ο Ντιόγκο προβλημάτισε αρκετά τους αντιπάλους. Αν ο Βραζιλιάνος ήταν και πιο ομαδικός σε ορισμένες περιπτώσεις θα μπορούσαν να έχουν έρθει και περισσότερα γκολ. Ένα ακόμα όπλο του πρωταθλητή Ελλάδας είναι τα χαφ του. Τόσο ο Στολτίδης όσο και ο Ντουντού είναι παίκτες που πατούν την αντίπαλη περιοχή, ενώ έχουν και το μακρινό σουτ.
Σε αυτόν τον τομέα αμφότεροι υπερτερούν του Λεντέσμα, ο οποίος είναι σαφώς πιο ανασταλτικός παίκτης. Σίγουρα ο Λεβαδειακός δεν είναι ο αντίπαλος που προσφέρεται για ασφαλή συμπεράσματα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο έπαιξε ο Ολυμπιακός ικανοποίησε τους πάντες και έτσι θέλουμε να συνεχίσει.