
Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι... Στην περιφέρεια ο Ίβκοβιτς χρειάζεται πάντα έναν περιφερειακό που να μπορεί να πιέζει τη μπάλα σε υπερθετικό βαθμό. Ο Ντούντα ζητά πίεση στον αντίπαλο πλέι μέικερ αφενός για να τον βγάζει εκτός ρυθμού, αφετέρου για να καθυστερεί την ανάπτυξη της αντίπαλης επίθεσης. Πάντα συνηθίζει να λέει στους παίκτες του: "Πρεσάρουμε για να τους καθυστερήσουμε και όχι για να τους κλέψουμε τη μπάλα".
Ο Παπαλουκάς κάποτε μπορούσε να πιέσει εξίσου καλά τη μπάλα, όχι όμως στα 33 του. Ο Σπανούλης είναι καλός αμυντικός, όχι όμως στο να πιέζει τη μπάλα και ο Τεόντοσιτς μάλλον έχει περισσότερο το μυαλό του στην επίθεση. Ο Λούκας λοιπόν βρήκε απευθείας ρόλο όταν ο Ολυμπιακός θέλει να είναι πιεστικός.
Στην επίθεση ο Αμερικάνος είναι ένας παίκτης πολύ διαφορετικός από όλους τους υπόλοιπους γκαρντ που διαθέτουν οι "ερυθρόλευκοι". Μπορεί να σκοράρει αλλά σαν χαρακτήρας δεν καίγεται να το κάνει. Προτιμά πολλές φορές να πασάρει από το να εκβιάσει μια προσπάθεια και αυτό είναι σπάνιο χαρακτηριστικό σε Αμερικάνους παίκτες (θυμηθείτε πως ήταν ο Χόλντεν όταν έπαιζε στην Ελλάδα και πως έγινε στα χέρια του Ίβκοβιτς στη Ρωσία).
Είναι αθλητικός, αντέχει δηλαδή το physical game και διαθέτει ιδιαίτερα αξιόπιστο μακρινό σουτ. Με λίγα λόγια ο Σέρβος προπονητής βρήκε τον Χόλντεν νεότερο, πιο ορεξάτο, σαφέστατα πιο φθηνό και πάνω από όλα, έτοιμο να διακριθεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου