Οι τρεις πληγές του Θρύλου

Με την πλάτη στον τοίχο βρίσκεται ο Ολυμπιακός ύστερα από τη δεύτερη συνεχόμενη ήττα του από την Σιένα και μπροστά σε μια κατάσταση do-or-die που έχει διαμορφωθεί ο Ντούσαν Ιβκοβιτς καλείται να δώσει λύσεις στα τεχνικά προβλήματα που έχουν φανεί από το δεύτερο ματς. Ας δούμε τις τρεις ανοιχτές πληγές των Ερυθρολεύκων που αναζητούν άμεση γιατρειά ενόψει της Πέμπτης. 1ον – Επιθετικά ριμπάουντ Ολοι γνωρίζουμε ότι η Σιένα είναι μια ομάδα με αθλητικούς παίκτες που πηδάνε πολύ στα ριμπάουντ και κυνηγάνε κάθε φάση. Κόντρα στον Ολυμπιακό οι Ιταλοί έχουν κατορθώσει στο δεύτερο και τρίτο ματς να πάρουν μαζί 23 επιθετικά ριμπάουντ (13 στο δεύτερο, 10 στο τρίτο), όπερ σημαίνει 23 δεύτερες ευκαιρίες να σκοράρουν. Το επιθετικό ριμπάουντ όμως δεν είναι θέμα μόνο αθλητικών προσόντων. Είναι θέμα διάθεσης, τσαμπουκά, καρδιάς! Και οι Ιταλοί έχουν δείξει ότι δεν αφήνουν φάση που να μην διεκδικήσουν. Σπρώχνουν, χτυπάνε και δεν φοβούνται το φάουλ, πόσο μάλλον στην έδρα τους που δε σφυρίζεται και τόσο εύκολα. Ο Χέρστον έκανε πάρτι στο ΣΕΦ από τη θέση «3» παίρνοντας 6 επιθετικά ριμπάουντ, ο Ράκοβιτς πρόσθεσε άλλα 4 ενώ στην «Παλαέστρα» ο Μικελόρι που αγωνίστηκε μόλις πέντε λεπτά, πρόλαβε να πάρει 2 ενώ τέσσερις φορές οι Ερυθρόλευκοι δεν κράτησαν την μπάλα και την πέταξαν εκτός γραμμής (χρεώνεται ως ομαδικό επιθετικό ριμπάουντ). Στον αντίποδα ο Ολυμπιακός στην Τοσκάνη πήρε μόλις 4 επιθετικά ριμπάουντ. Οι Ερυθρόλευκοι αστόχησαν σε 22 σουτ εντός πεδιάς, κάτι που σημαίνει ότι από τα 22 διεκδικήσιμα ριμπάουντ, πήραν μόλις τις 4 μάχες κάτω από το καλάθι των Ιταλών. Και βέβαια να μην ξεχνάμε ότι ο Ολυμπιακός υπερτερεί σε ύψη στη ρακέτα απέναντι στη Σιένα αφού δεν υπάρχει αντίπαλος να κοιτάξει στα μάτια τον Μπουρούση ή τον Νεστέροβιτς. Και όμως η μαχητικότητα και ο τσαμπουκάς των παικτών του Πιανιτζιάνι έχει επιτρέψει στους Ιταλούς να είναι καλύτεροι στον τομέα αυτό στα δύο παιχνίδια δίνοντάς τους εκτός από τις δεύτερες ευκαιρίες για επίθεση και τον έλεγχο του ρυθμού. Αλλωστε στο μπάσκετ είναι προφανές ότι όποιος ελέγχει τα ριμπάουντ, δίνει και το ρυθμό στην επίθεση (πότε θα τρέξει, πότε θα πάει σε σετ παιχνίδι κτλ.). 2ον – Αναλογία Ασίστ/Λαθών Αυτό είναι ένα κομμάτι της στατιστικής για το οποίο ο Ιβκοβιτς έχει τονίσει επανειλημμένα ότι δίνει μεγάλη σημασία. Με τους δημιουργούς που έχει στην περιφέρεια ο Ολυμπιακός (Παπαλουκάς, Σπανούλης, Τεόντοστς) έστω και αν ο τρίτος είναι εκτός μάχης, δεν νοείται να γίνονται 22 λάθη στο ΣΕΦ και 20 στην Παλαέστρα. Με απλή γλώσσα ο Ολυμπιακός «πούλησε» ή «χάρισε» (αν προτιμάτε) την μπάλα 42 φορές στους αντιπάλους του χωρίς να κάνει σουτ. Αρα οι Ιταλοί από τα λάθη του Ολυμπιακού είχαν 42 κατοχές περισσότερες, δηλαδή 42 ευκαιρίες περισσότερες για να βάλουν καλάθι. Αν δούμε τα λάθη της Σιένα στα δύο ματς, αυτά είναι συνολικά 27, άρα στη σούμα η Σιένα είχε στα δύο παιχνίδια αυτά 15 επιθέσεις περισσότερες μόνο και μόνο από τα λάθη. Τα πολλά λάθη του Ολυμπιακού είναι προϊόν της ασφυκτικής και ανελέητης πίεσης των γκαρντ της Σιένα στην μπάλα. Τρέχουν, σπρώχνουν, κρατάνε αλλά είναι πάντα εκεί με συγκέντρωση και δεν επιτρέπουν εύκολο καλάθι ή χαλάρωμα από τους γκαρντ. Όταν μάλιστα λείπει ο ένας οργανωτής (Τεόντοσιτς) και όλο το βάρος πέφτει σε Σπανούλη και Παπαλουκά, είναι εν μέρει φυσιολογικό οι δύο αυτοί τεράστιοι παίκτες σε εμπειρία και ποιότητα να χάσουν τη συγκέντρωσή τους και το καθαρό μυαλό τους και να κάνουν τα λάθη. Όμως, την Πέμπτη αυτό δεν πρέπει να γίνει. Κάθε πούλημα της μπάλας, κάθε εύκολο λάθος στοιχίζει. Και ίσως ο Ολυμπιακός δεν θα πρέπει να ψάξει το δύσκολο και το εξεζητημένο αλλά να αρκεστεί στο απλό για να μειώσει το ρίσκο! 3ον – Ποσοστό ευστοχίας στα τρίποντα Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι η «αχίλλειος πτέρνα» της ομάδας από το ξεκίνημα. Με μικρές εκλάμψεις ο Ολυμπιακός παρουσιάζει αυτό το πρόβλημα από αρκετά νωρίς και τώρα στα πλέι οφ διογκώθηκε λόγω και της απουσίας δύο εκ των καλύτερων σουτέρ του στην περιφέρεια (αν όχι οι καλύτεροι), του Τεόντοσιτς και του Κέσελ. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι εκτός του Σπανούλη, στις πεντάδες των Ερυθρολεύκων οι πιο αξιόπιστοι σουτέρ είναι οι ψηλοί του (Ερτσεγκ και Μπουρούσης). Στο ΣΕΦ ο Ολυμπιακός είχε 5/17 τρίποντα ενώ στην Ιταλία 4/18 με τον Παπανικολάου να βάζει 2/2 στο πρώτο δεκάλεπτο. Την ίδια ώρα η Σιένα που φημίζεται για το περιφερειακό της σουτ αν και φέτος ειδικά έχει αλλάξει το παιχνίδι της είχε στο ΣΕΦ 6/11 και στην έδρα της 7/17. Πιο λίγες προσπάθειες, πιο ισορροπημένο σκοράρισμα. Για να κερδίσει ο Ολυμπιακός χρειάζεται να βάλει μεγάλα σουτ, όπως έβαλε η Σιένα στα δύο προηγούμενα ματς. Σουτ με πίεση, πάνω σε άμυνα ή στο τέλος του χρόνου. Τα σουτ αυτά πονάνε πολύ τον αντίπαλο και στοιχίζουν κάτι περισσότερο από δύο ή τρεις πόντους και οι Ερυθρόλευκοι χρειάζονται τέτοια σουτ. Όχι μόνο από τον Σπανούλη αλλά και από τους άλλους. Και ο Χαλπερίν είναι σουτέρ και πρέπει να το δείξει και ο Ερτσεγκ πρέπει να θυμηθεί τον καλό του εαυτό σε αυτή τη σειρά. Ο Ολυμπιακός την Πέμπτη τους χρειάζεται όλους έτοιμους. Αλλους για ξύλο, άλλους για ριμπάουντ, άλλους για σκριν, άλλους για δημιουργία και άλλους για εκτέλεση. Ανεξάρτητα από το ρόλο που θα έχει κάθε παίκτης, το πιο σημαντικό είναι ότι όλοι πρέπει να είναι «ντοπαρισμένοι» με πώρωση, τσαμπουκά και… καρύδια. Αν υπάρχει αυτό, η νίκη δε χάνεται! Και μετά θα «καθαρίσει» η αύρα του ΣΕΦ!