Στιγμή περηφάνιας

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, βρέθηκε να έχει ισοφαριστεί από την ολιγωρία του Μπλάνη που έχασε τον Γούνα, να έχει δεχθεί ανεπίτρεπτο γκολ ενώ είχε προηγηθεί με 2-1 από τον Γιάννη Φουντούλη με 13ʼʼ πριν τη λήξη της περιόδου, να έχει χάσει τον Νικόλα Δεληγιάννη με αποβολή χωρίς αντικατάσταση και να ξέρει ότι για τα πρώτα τέσσερα λεπτά της δεύτερης περιόδου θα αναγκαστεί να παίξει χωρίς φουνταριστό.
Οι πολίστες του Ολυμπιακού μαζεύτηκαν και ο Δημήτρης Μάζης πλησίασε τον Χρβόγε Κόλιανιν. «Αυτή είναι μία από τις στιγμές που κάνουν έναν παίκτη περήφανο», του είπε. Ο Μάζης ήταν παίκτης του Εθνικού όταν ο Ολυμπιακός κλήθηκε, στο Final 4 του 2007 στην Καλαμάτα, να παίξει ένα τετράλεπτο με παίκτη λιγότερο, όταν αποβλήθηκε ο Τάσος Σχίζας, για γροθιά πάλι . Τότε ήταν ο Νικόλας Δεληγιάννης που είχε κατεβάσει ρολά. Με το σκορ στο 7-6 υπέρ του Πανιωνίου, ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού έπιασε πέναλτι του Γιάννη Θωμάκου και δέχθηκε γκολ μόνο από τον Αναστασιάδη, ενώ στην επίθεση ο Ολυμπιακός σκόραρε με τον Γιώργο Ντόσκα και με πέναλτι του Θοδωρή Χατζηθεοδώρου. Όταν το ματς πήγε στα ίσια, ο Χιώτης έβαλε άλλα δύο για να χαρίσει τη νίκη στην ομάδα του.
Με το 3-2 από τον Δημήτρη Τίγκα στην πρώτη επίθεση του ΝΟ Βουλιαγμένης, ο Ολυμπιακός φαινόταν ότι πάει… άπατος. Αλλά στις επόμενες τέσσερις επιθέσεις οι παίκτες του Τεό Λοράντου δεν σκόραρε. Τα σουτ του Μυλωνάκη και του Βλαχόπουλου απέκρουσε ο Χρήστος Φλώρος, το 3-2 παρέμεινε, ο Ολυμπιακός έβγαλε και μία άμυνα στον παραπάνω του ΝΟΒ εξτρά, δηλαδή μετά την επιστροφή του Κώστα Μουρίκη στην πισίνα. Όταν, προς το τέλος του ημιχρόνου, ο Γιάννης Φουντούλης σκόραρε, η Βουλιαγμένη είχε ήδη απορυθμιστεί. Είναι δύσκολο να το δώσεις να γίνει κατανοητό, αλλά η ομάδα του Τεό Λοράντου έμοιαζε υπνωτισμένη στο υπόλοιπο διάστημα του ματς. Ήταν η αίσθηση που άφηνε, ακόμα και όταν προηγήθηκε τρεις φορές με δύο γκολ: 5-3 με τον Βλαχόπουλο, το 6-4 με τον Καρούντζο, το 7-5 με τον Βουλγαράκη. Ο Ολυμπιακός ήταν τυχερός γιατί στο μπλοκ του Βλαχόπουλου στον Φουντούλη, η μπάλα έφθασε στον Κώστα Μουρίκη που είχε πλεονεκτική θέση και σκόραρε. Αλλά η ισοφάριση δεν είχε τίποτα το τυχερό: ήταν η αγνή αντίληψη ενός παίκτη που σιγά σιγά ξεφορτώνεται το Γιαννάκης και είναι Γιάννης.
Είναι οι στιγμές περηφάνιας που είπε ο Μάζης στον Κόλιανιν, με τους 50 φίλους του Ολυμπιακού να αποθεώνουν την ομάδα και να τραγουδάνε τον ύμνο της: αυτές οι συνεχόμενες άμυνες έμοιαζαν με ένα κάστρο που παρά την ορμή και τη λύσσα του εχθρού ήταν αδύνατον να πέσει. Η μπάλα πήγαινε από τη μία μεριά στην άλλη και χέρια σε θέση άμυνας βρισκόντουσαν παντού. Το παιχνίδι δεν είχε τελειώσει, αλλά ο Ολυμπιακός ατσαλώθηκε από το χτύπημα του Δεληγιάννη: δεν σήμαινε ότι έπρεπε να γίνει αυτό για να νικήσει, αλλά σε ό,τι αφορά την αθλητική συγκίνηση που ένιωσαν όλοι όσοι βρίσκονταν στο ανοικτό κολυμβητήριο του Λαιμού και όσοι βράχηκαν, το σενάριο ήταν τέλειο. Συνεχιζόμενες ανατροπές, απρόσμενα παράδοξα και ρόλοι σαν από μαύρη κωμωδία.
Στο τέλος, οι παίκτες του Ολυμπιακού ασχολούνταν μόνο με το πώς θα διορθωθούν, ενόψει του τέταρτου τελικού που θα γίνει την 1η Ιουνίου. Θα υπάρχει καιρός να παίζουν και να ξαναπαίζουν αυτό που κατάφεραν στον Λαιμό, αλλά ο... κερατάς ο πρωταθλητισμός θα του δώσει την αξία που πρέπει μέσα στους παίκτες μόνο με την κατάκτηση του πρωταθλήματος.