Κόκκινη η παράδοση

Ο Ολυμπιακός δεν έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα ακόμα: πρέπει να νικήσει την Κυριακή στις 17:00  στο «Πέτρος Καπαγέρωφ» για να το πάρει. Είναι ο τρίτος τελικός του πρωταθλήματος, ένα ματς που οι «ερυθρόλευκοι» συνήθως νικάνε. Η τελευταία φορά που έχασαν τέτοιο ματς ήταν το 2008, όταν ηττήθηκαν από τον Εθνικό, αλλά βρίσκονταν 2-0 μπροστά στις νίκες. Το 2009 και το 2010 γιόρτασαν την κατάκτηση του τίτλου με αυτό το παιχνίδι μέσα στον Πειραιά, με αντίπαλο τον Πανιώνιο, το 2011 έκαναν το 2-1 στη σειρά με τη Βουλιαγμένη, το 2012 έκαναν μπρέικ στο κολυμβητήριο του Λαιμού, παίρνοντας το δικαίωμα να κατακτήσουν τον τίτλο στον Πειραιά και το 2013 νίκησαν πάλι τη Βουλιαγμένη, μετά τον τελικό Κυπέλλου στη Λαμία, για να κάνουν επίσης το 2-1 στη σειρά. Πάει να πει, πέντε διαδοχικές νίκες, εκ των οποίων οι δύο έδωσαν τίτλο και οι τρεις (οι τελευταίες) έδωσαν προβάδισμα.
Οι Αμερικάνοι λένε ότι τίποτα δεν τελειώνει αν δεν τραγουδήσει η χοντρή. Αν το σύστημα της Βουλιαγμένης άρχισε να λειτουργεί (ή ήταν ο Ολυμπιακός εκείνος που χαλάρωσε τα δεσμά), θα φανεί στο «Πέτρος Καπαγέρωφ» την Κυριακή. Η σειρά έχει φαβορί και μάλιστα μεγάλο, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δίνει το στίγμα ότι την Κυριακή θα έχουμε πρωταθλητή, αλλά αυτά είναι για όσους είναι αρκετά ηλίθιοι να μπερδεύουν τον αθλητισμό με τη λογική και να μην ασπάζονται τη σχεδόν δογματική τελευταία φράση της Μάργκαρετ Μίτσελ στο «Όσα παίρνει ο Άνεμος»: ότι, δηλαδή, αύριο είναι μία άλλη μέρα.