Ο «τρομοκράτης» με το θρυλικό Νο7

Αναμφίβολα αν ξέρει κάτι να κάνει πολύ καλά ο Óscar Cardozo είναι κατ’ αρχάς να σκοράρει. Στην πατρίδα του, την Παραγουάη, αρκεί να πεις «goleador» για να σου πουν: Oscar Cardozo! Σε περίπτωση δε που χρησιμοποιήσεις το παρατσούκλι «Tacuara», η επιτυχία του να ακούσεις και πάλι το όνομα του είναι 100% σίγουρη. Ο Όσκαρ Καρντόζο, μπορεί για τον έναν ή άλλο λόγο να μην ήρθε την πρώτη φορά, ή και τη δεύτερη φορά που έδειξε να τον θέλει ο Ολυμπιακός, αλλά αυτή τρίτωσε… Από σήμερα είναι παίκτης της ερυθρόλευκης οικογένειας και το όνομα του προστέθηκε δίπλα στα αναρίθμητα πλέον αστέρια που έχουν έρθει στο κόκκινο λιμάνι για να φορέσουν την ένδοξη ερυθρόλευκη και να γράψουν χρυσή ιστορία εντός και εκτός συνόρων για λογαριασμό των Πειραιωτών! Οι γονείς του τον είδαν για πρώτη φορά… στις 20/5 του 1983. Τον ονόμασαν Óscar René Cardozo Marín, κι έγινε γνωστός ως Óscar «Tacuara» Cardozo. Η κυριολεκτική σημασία της λέξης «tacuara» είναι αυτή στη φωτογραφία που ακολουθεί… Ήταν όμως και το όνομα ακροδεξιού κινήματος που δημιουργήθηκε το 1953 στην Αργεντινή, αρχικά ως αντίπαλο δέος του Juan Perón, πριν ενσωματωθεί στους «Ειδικούς Σχηματισμούς» του προέδρου της χώρας, ο οποίος το Σεπτέμβριο του 1955 «έπεσε» με πραξικόπημα. Μετά τη διαφυγή του, το Movimiento Nacionalista Tacuara τάχθηκε εναντίον της χούντας. Το «Tacuara», στην περίπτωση του Cardozo, χρησιμοποιήθηκε για τον Oscar, γιατί πολύ απλά είναι τρομοκράτης… κάθε αντίπαλης εστίας!
Το ποσοστό επιτυχίας του, δηλαδή, βάσει συμμετοχών και γκολ, είναι 54.1%, σε διάστημα 12 ετών. Στη δε περίφημη επταετία με τα χρώματα της Benfica (2007 – 2014), σημείωσε 172 γκολ. Εκτός από τη διάρκεια και τη συνέπεια που έχει (επι)δείξει θα πρέπει στα θετικά του να σημειωθεί ότι από την πρώτη του χρονιά στη Benfica, έπαιξε σε οκτώ ματς του Champions League (2 για τα προκριματικά και έξι για τους ομίλους), όπου ως βασικός ήταν τις επτά, κι έβαλε 3 γκολ, ενώ πέρασε 2 ασίστ. Συνολικά, πήρε δύο πρωταθλήματα στην Primeira Liga (2010, 2014), ένα Taça de Portugal (2014), πέντε Taça da Liga (2009, 2010, 2011, 2012, 2014), δυο φορές αναδείχθηκε καλύτερος παίκτης της Παραγουάης (2006, 2009), κι άλλες τόσες ήταν πρώτος σκόρερ στην Πορτογαλία (2010, 2012), ενώ τρεις φορές ήταν κορυφαίος σκόρερ στην Taça de Portugal (2008, 2011, 2013) και μια του Europa League (2010). Πήγαινε με άλογο στις προπονήσεις!
Σε συνέντευξη που είχε δώσει η μητέρα του, Rosa Maria τον Σεπτέμβριο του 2012, είχε αποκαλύψει πως: «παντρεύτηκα όταν ήμουν 16 χρόνων και ο σύζυγος μου, Genaro ήταν 21. Αποκτήσαμε πέντε παιδιά και τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Για να καταφέρουμε να ζήσουμε, είχαμε γουρούνια και άλογα, ασχολούμασταν με τα καπνά και επιδιορθώναμε τα φανάρια στους δρόμους. Ήταν πολλές οι ημέρες που πουλούσαμε ένα γουρούνι τόσο φθηνά, που δεν μπορούσαμε να αγοράσουμε επαρκή ποσότητα φαγητού για όλους μας. Ζούσαμε σε μια πολύ φτωχή περιοχή και δεν είχαμε αυτοκίνητο«. Εξυπακούεται πως δεν είχαν χρήματα να του αγοράσουν ποδοσφαιρικά παπούτσια ή έστω μια μπάλα. «Έπαιζε στη γειτονιά, με αυτή που έφερναν οι φίλοι του. Όταν άρχισε τις προπονήσεις, πήγαινε με άλογο, αφού δεν υπήρχε άλλο μέσο«.Την ημέρα που ο Óscar ενημέρωσε πως θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής «ο πατέρας του, του έδωσε την ευχή του, εξηγώντας του ότι με τα γουρούνια και τα καπνά δεν θα μπορούσε να επιβιώσει«. Δηλαδή, στην ουσία δεν είχε κάτι να χάσει. Είχε βρει το δεύτερο πατέρα του, στο πρόσωπο του Juan Araujo, του πρώτου που του είπε πως μπορεί να κάνει σουδαία καριέρα ποδοσφαιριστή. Ήταν και αυτός που ανέλαβε να τον προπονήσει. Εν ολίγοις, ήταν εκείνος που τον έσωσε, γιατί το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πάρει τον Óscar σπίτι του για τέσσερα χρόνια, δεδομένης της αδυναμίας των γονιών του να συντηρήσουν τα παιδιά τους. «Mε τα παιδιά μου ήταν σαν αδέλφια» είπε ο Araujo, χρόνια μετά στη «Record» μαζί και ότι «κατά τη διάρκεια της ημέρας δουλεύαμε και το βράδυ πήγαινε σχολείο. Όταν ολοκληρώναμε την προπόνηση, είχε το ελεύθερο να εκτελεί από όπου ήθελε, για να σκοράρει. Του είχα πει ότι αν βάζει μεγάλη δύναμη, ουδείς θα μπορεί να σταματήσει την πορεία της μπάλας προς τα δίχτυα«. Στα 14 του έδωσαν μια ευκαιρία στην Club Atlético 3 de Febrero, μια ταπεινή ομάδα της Ciudad del Este, της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης στη χώρα -με 350.000 κατοίκους.
Στο γήπεδο της, το Estadio Antonio Oddone Sarubbi, φιλοξενήθηκαν αγώνες του Copa América 1999. O Óscar έκανε τις προπονήσεις του, πήγαινε στο σχολείο και μετά βοηθούσε τον πατέρα του στην εξόρυξη κάρβουνου. «Από μικρός ήταν πολύ φιλόδοξος» πρόσθεσε ο Araujo, «μου είχε πει ότι ήθελε να πάρει σύντομα μεταγραφή, γιατί ήθελε να ζήσει μεγάλα πράγματα. Ήθελε να νικά. Ήταν ταπεινός, πήγαινε πρώτος στις προπονήσεις και έφευγε τελευταίος. Δούλευε σαν τρελός«. Το πρώτο του εκατομμύριο και τα 11 γκολ σε 16 ματς Στην División Intermedia έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 2003. Συνδυάστηκε με τον Roberto Gamarra και μαζί μετρούσαν το ένα γκολ μετά το άλλο. Σκόραραν και στα playoffs που έδωσαν τρεις διαδοχικές προκρίσεις, πριν τον «τελικό» για την άνοδο, που τελικά πήρε η Club Tacuary. Το 2004 ήταν η σειρά της δικής του παρέας να ανέβει. Εκείνος είχε υπογράψει στην Nacional Asunción, αφότου είχε παίξει στα 12 από τα 18 ματς της 3 de Febrero και σκόραρε 6 γκολ. Τελείωσε τη χρονιά στην Primera División με την ομάδα της Asunción και πρόλαβε να γίνει ο πρώτος σκόρερ της, με 17 γκολ. Κάπου εκεί δέχθηκε την πρόσκληση από την Newell’s Old Boys, της Αργεντινής. Πήρε 1.000.000 ευρώ και συνάντησε εκεί τους συμπατριώτες του, Diego Gavilán, Santiago Salcedo και Justo Villar, για το δεύτερο γύρο της σεζόν 2006-07. Στις πρώτες 16 συμμετοχές (σε Apertura και Clausura), σκόραρε 11 φορές και αναδείχθηκε «ο καλύτερος Παραγουανός ποδοσφαιριστής». Τον κάλεσαν και στην εθνική, για το Copa America 2007. Από το πρώτο του συμβόλαιο, με την Newell’s Old Boys της Αργεντινής, άρχισε να κάνει αποταμίευση. «Δεν είχε πει τίποτα σε κανέναν, ώσπου μια ημέρα ήλθε και μας ανακοίνωσε πως θα ζήσουμε σε ένα νέο σπίτι. Είχα μείνει άναυδη» θυμάται η μητέρα του, «ξέσπασα σε κλάματα και τον έσφιξα στην αγκαλιά μου. Μας αγόρασε ένα κανονικό σπίτι, με τέσσερα δωμάτια. Είχε… και γήπεδο ποδοσφαίρου. Έχει τεράστια καρδιά. Έδωσε σε όλους μας ό,τι χρειαζόμασταν«. Αυτό έγινε όταν πήρε 13 εκατ. ευρώ για να πάει στην Benfica (2007). Το buy out ήταν 400.000 ευρώ και οι «μνηστήρες» πολλοί. Κυρίως από την Ευρώπη. Κοντολογίς, η ανέχεια πλέον του έγινε μια δυσάρεστη ανάμνηση και μόνο… Το συμβόλαιο των 10 εκατ. ευρώ Στις 21/6 του 2007 η Benfica εξέδωσε ανακοίνωση, με την οποία ενημέρωσε πως «αποκτήσαμε τα δικαιώματα του ποδοσφαιριστή Óscar Cardozo και η διάρκεια του συμβολαίου που υπέγραψε μαζί μας είναι πενταετής. Θα επενδύσουμε περί τα 9.156.000 ευρώ, για να αγοράσουμε το 80% του παίκτη«. Το άλλο 20% το πήραν τον Απρίλιο του 2008, για 2.5 εκατ. ευρώ. Το σύνολο έφτασε στα 11.1 εκατ. ευρώ. Την ημέρα που ανακοινώθηκε, έγινε η δεύτερη πιο ακριβή μεταγραφή, στην ιστορία του συλλόγου -στην κορυφή παρέμενε ο Simão των 13 εκατ. ευρώ, το 2001. Είχε υποσχεθεί πως θα σκοράρει τουλάχιστον 20 γκολ στην πρώτου του σεζόν. Έφτασε τα 22. Το 21ο ήταν στο 89ο λεπτό του ματς με τη FC Nürnberg, για το UEFA Cup, χάριν του οποίου οι Πορτογάλοι προκρίθηκαν στους «16». Τα μέσα της χώρας έγραφαν πως πρόκειται για σπεσιαλίστα στις εκτελέσεις, ενώ «έχει» και το σουτ από μεγάλες αποστάσεις. Η συνέχεια ήταν το ίδιο εντυπωσιακή. Με την ολοκλήρωση της αγωνιστικής περιόδου 2009-10, η ομάδα του ήταν πρωταθλήτρια και κάτοχος του League Cup, πορεία στην οποία εκείνος είχε δώσει 38 γκολ σε 47 ματς -εκ των οποίων τα 26 ήταν στο εθνικό πρωτάθλημα. Η ένωση του με τον Javier Saviola ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί στην Benfica, που στις 10/2 του 2010 πούλησε το 20% των δικαιωμάτων του στην Benfica Stars Fund (επενδυτικός οργανισμός που αγόραζε ποσοστό των οικονομικών δικαιωμάτων παικτών και έδινε στις ομάδες ρευστό -μέρος του οποίου επέστρεφαν όταν πουλούσαν τους παίκτες. Τον Ιούλιο του 2014 πουλήθηκε στη Benfica SAD) για 4 εκατ. ευρώ. Είχε εκτιμηθεί πως αξίζει 20 εκατ. ευρώ. Μεταξύ των highlights ήταν και τα δυο πέναλτι στη Liverpool, στο πρώτο ματς για τους «8» του Europa League. Δυο χρόνια μετά, ήταν ο πρώτος σκόρερ της Primeira Liga για δεύτερη φορά (μετά το 2010, έφτασε τα 20 γκολ) και η Benfica φιναλίστ στην Πορτογαλία. Ακολούθως, άρχισε τα hat trick και έως το τέλος του Δεκέμβρη το 2012 είχε ξεπεράσει τα 100 γκολ, στην εθνική λίγκα. Στο 3-1 επί της Fenerbahçe, στο δεύτερο ημιτελικό του Europa League (και την πρόκριση στον τελικό που πήρε η Chelsea, με γκολ του Branislav Ivanovic στο τέλος), σκόραρε δυο φορές και έφτασε τα 8 γκολ στη διοργάνωση. Τέσσερις ημέρες μετά τον τελικό του ευρωπαϊκού κυπέλλου, ο Jorge Jesus τον αντικατέστησε στο 70ο λεπτό του εγχώριου κυπέλλου, στις 26/5 του 2013 και ενώ η Benfica προηγείτο 1-0. Τελικά, έχασε 1-2 από τη Vitória de Guimarães -έχασε και την ευκαιρία να πανηγυρίσει ιστορικό treble- και μετά το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή… Στις 28 του μήνα ζήτησε δημόσια συγγνώμη από τους φαν και τον προπονητή του (κατ’ ιδίαν το έκανε στα αποδυτήρια, μετά τον αγώνα -άλλωστε υπό τις οδηγίες του είχε παίξει σε 211 ματς και είχε σκοράρει 131 φορές), μέσω της σελίδας του στο Facebook. Στο μήνυμα πρόσθεσε ότι «έχω αυτό το σύλλογο στην καρδιά μου. Ο τρόπος που ολοκληρώθηκε η χρονιά ήταν τραγικός, από εκείνους που διαλύουν το νευρικό σύστημα. Ελπίζω να μην αμφισβητήσατε ποτέ το πάθος μου. Αγαπώ τη Benfica«. Η τιμωρία, ο τραυματισμός και ο πάγκος Ο σύλλογος τον τιμώρησε με 72 ημέρες αποκλεισμό από τη ρουτίνα του συλλόγου και με πρόστιμο μισό μηνιάτικο (65.000 ευρώ). Όταν ενσωματώθηκε (2013-14), έπρεπε να καλύψει το χαμένο έδαφος. Τα κατάφερε και άρχισε τα γκολ που επέτρεψαν στην παρέα του να μείνει στη διεκδίκηση του τίτλου. Έως τα μέσα του Νοεμβρίου είχε 13 γκολ -τρία εκ των οποίων τα έβαλε στη Sporting. Μετά, τραυματίστηκε στη μέση και έμεινε εκτός από τις 23/11 έως τις 25/1. Δεν πρόλαβε να επιστρέψει και έχασε άλλα 3 ματς με μικροπρόβλημα. Μετά βρέθηκε να κάθεται στον πάγκο -έβλεπε τους Lima και Rodrigo να κάνουν τη δουλειά. Στις 14/5 του 2014 ήταν ένας από εκείνους που αστόχησαν, στη διαδικασία του πέναλτι με τη Sevilla, στον τελικό του Europa League. Είχε τελειώσει την πιο «φτωχή» χρονιά του. Είχε μόλις (;) 11 γκολ, σε όλες τις διοργανώσεις. Επτά στο πρωτάθλημα, το οποίο κατέληξε για 33η φορά στα χέρια της Benfica… που πια συζητούσε το ενδεχόμενο της πώλησης του -κάτι που αρνείτο πεισματικά να κάνει νωρίτερα. Και αν οι Πορτογάλοι δεν αποκάλυψαν με ποιον συζητούν, το έκανε για αυτούς η Trabzonspor. Στις 4 Αυγούστου του 2014 έφυγε από τη Λισαβόνα ως ο ένατος σκόρερ όλων των εποχών και ο δεύτερος σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ήταν στο Νο1 της λίστας με τους ξένους σκόρερ της ομάδας, έχοντας φτάσει τα 172 τέρματα. Στην άφιξη του στην Τουρκία, στις 5/8 έγινε… Χαμός! Ήταν η πιο ακριβή μεταγραφή της γειτονικής Süper Lig. Η Benfica είχε πάρει 4 εκατ. ευρώ, κι εκείνος 2.5 εκατ. ευρώ για κάθε χρόνο, συν τα bonus που μπορούσαν να φτάνουν μέχρι και 1.650.000 ευρώ, αν η απόδοση του ήταν η… αυτή η γνωστή! Ήταν προσωπική επιλογή του προπονητή, Vahid Halilhodžić, τον οποίον ευχαρίστησε εμπράκτως με γκολ στις 21/8, στο 2-0 επί της Rostov για το Europa League. Μολονότι γινόταν τακτικά αλλαγή, σιγά – σιγά άρχισε να σκοράρει δυο και τρεις φορές, στο ίδιο ματς. Ήταν ο πρώτος σκόρερ της λίγκας, από το πρώτο μισό της χρονιάς και τελείωσε με 17 γκολ, σε 29 συμμετοχές. Η ομάδα του τερμάτισε στην 5η θέση της βαθμολογίας. Η τελευταία αγωνιστική περίοδος αφορούσε 24 συμμετοχές, εκ των οποίων οι 21 ήταν για το πρωτάθλημα, 8 γκολ, 2 ασίστ και 6 κίτρινες κάρτες, με τον προπονητή του πάντως να τον αφήνει εκτός αρκετά, εξηγώντας πως δεν έχει καλή φυσική κατάσταση, καθώς είχε διάφορους τραυματισμούς. Από τα μέσα Δεκεμβρίου και για ένα μήνα απείχε με πρόβλημα στους προσαγωγούς και στις αρχές του Φεβρουαρίου έπαθε ρήξη σε μυ του μηρού που τον κράτησε εκτός άλλον ένα μήνα. Από την ημέρα, πάντως, που πήγε στην Τουρκία ο Cardozo, η ομάδα του άλλαξε πέντε προπονητές: Ο Halilhodžić έφυγε τον Νοέμβριο του 2014, για να πάει ο Ersun Yanal που έφυγε την 1/7 του 2015, για να αντικατασταθεί από τον Shota Arveladze που… έδωσε τη σκυτάλη στον Sadi Tekelioglu τον Νοέμβριο του 2015, πριν ακολουθήσει ο Hami Mandirali τον Γενάρη του 2016, ο Taner Yilmaz τον Μάιο και… επιστρέψουν στον Υanal. Ο Παραγουανός είχε ενημερώσει από τον Ιούλιο πως δεν έχει την παραμικρή διάθεση να μείνει άλλο στην Τουρκία. Έκανε και αίτημα να κερδίσει την ελευθερία του και προέκυψαν διάφορες πληροφορίες που ξεκινούσαν από την Αγγλία (Everton, Norwich City), εκτείνονταν στην Ιταλία (Lazio), ενώ έφταναν έως και την Αμερική (New York Red Bulls, Real Salt Lake). Ο ηγέτης των «ερυθρολεύκων», Βαγγέλης Μαρινάκης, όμως, ο οποίος τον ήθελε από προηγούμενες χρονιές, μετά την εισήγηση του Πορτογάλου κόουτς, αλλά και τη λαϊκή απαίτηση να φέρει μεγάλο -δεινό- σκόρερ στην ομάδα, τον έφερε στον Πειραιά και τον έντυσε με τη φανέλα τού Ολυμπιακού!