Κόστισε μια στιγμή απειρίας

Το αν ήταν ή όχι πέναλτι η φάση του Καμαρά δεν έχει και μεγάλη σημασία να το συζητάμε. Ο Σλοβένος ρέφερι, που στο πρώτο ημίχρονο σφύριξε την Μπέρνλι λες και ήταν η Ρεάλ σε αγώνα με την Εξτρεμαδούρα στο «Μπερναμπέου», είδε πέναλτι κι από την στιγμή που το έδωσε ότι και να λέμε εμείς δεν αλλάζει την ιστορία...

Και μεταξύ μας αν θέλουμε να δούμε τη φάση ψύχραιμα, θα διαπιστώσουμε ότι πέρα από το λάθος του διαιτητή, κάνει λάθος και ο Καμαρά, ο οποίος δεν έχει κανένα λόγο να μαρκάρει με τον συγκεκριμένο τρόπο τον Γουντ. Δεν του κάνει πέναλτι, αλλά βοηθάει τον Άγγλο επιθετικό να το κερδίσει, σε μια φάση που δεν εγκυμονούσε κινδύνους για την εστία του Γιαννιώτη.

Με την μπάλα έξω από την περιοχή θα έβγαινε ο Γουντ, ο οποίος δεν μπορούσε να απειλήσει, καθώς δεν είχε μέτωπο προς την εστία. Ο Καμαρά, όμως, έπεσε στην παγίδα που του έστησε ο Άγγλος επιθετικός, διότι απλά είναι άπειρος. Κι αυτή η απειρία έδωσε το δικαίωμα στον Βίνσιτς να δώσει ένα πέναλτι που ήταν από υπερβολικά αυστηρό έως ανύπαρκτο...

Από την πρώτη φορά που είχαμε δει τον Καμαρά στα καλοκαιρινά φιλικά τον είχαμε χαρακτηρίσει ακατέργαστο διαμάντι και πλέον που τον έχουμε δει και σε τρία επίσημα ματς δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία. Είναι απίστευτα τα προσόντα αυτού του παιδιού. Απέναντι στην Μπέρνλι δεν επηρεάστηκε καθόλου από τη φάση του πέναλτι (σ.σ. το τονίζουμε αυτό διότι στο εντός με την Λουκέρνη είχε επηρεαστεί από μια κίτρινη κάρτα που είχε πάρει στο 16' για ένα άτσαλο μαρκάρισμα και για ένα 15λεπτο ψαχνόταν στον αγωνιστικό χώρο...) και έκανε συνολικά μια εξαιρετική εμφάνιση. Κέρδισε το πέναλτι (και την αποβολή) στη φάση που έγινε το 3-1 και ήταν παντού. Έτρεχε, έκοβε, μοίραζε... τα πάντα όλα έκανε! Ένας παίκτης με αστείρευτες δυνάμεις, που ειδικά απέναντι στην Μπέρνλι ήταν πολύ καλός και στο οργανωτικό κομμάτι. Σχεδόν σαν δεκάρι πίσω από τον Φορτούνη λειτούργησε, με σωστές και γρήγορες μεταβιβάσεις της μπάλας, αλλά και συνεχή κίνηση στον αγωνιστικό χώρο.
Είναι και άπειρος βέβαια ο Καμαρά, κάτι που φάνηκε στη φάση με τον Γουντ, αλλά όλοι οι παίκτες άπειροι ξεκινάνε. Απλά όταν βλέπεις έναν παίκτη να λάμπει όλο και περισσότερο από παιχνίδι σε παιχνίδι, η απειρία του είναι το τελευταίο που πρέπει να σε απασχολεί κι ας σου στοιχίσει σε κάποιες περιπτώσεις. Κάπως έτσι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον Καμαρά, διότι το παιδί είναι πράγματι διαμάντι. Ακατέργαστο ακόμα, αλλά διαμάντι!