«Κανείς πιο πάνω από τον Ολυμπιακό»

Ο προπονητής του Ολυμπιακού Γιώργος Μπαρτζώκας, κάνει τον απολογισμό της σεζόν σε μια μεγάλη, και άκρως πλούσια σε περιεχόμενο, συνέντευξη. Σε μια δύσκολη συγκυρία για τους ερυθρόλευκους, ο σπουδαίος Έλληνας τεχνικός, βγαίνει μπροστά, και τοποθετείται για όλα τα καίρια ζητήματα. Αξιολογεί την πορεία των ερυθρόλευκων και αναλύει επιλογές, αστοχίες και λάθη, Δίνει απαντήσεις για το μπάτζετ, τις μεταγραφές, τη σχέση και τη συνεργασία του με τους αδερφούς Αγγελόπουλους, μιλάει για την τοξικότητα των τελικών, για τη στοχοποίησή του, για τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και τον Κώστα Σλούκα, εξηγεί κομμάτια της φιλοσοφίας του και αναφέρεται στον Ολυμπιακό της επόμενης μέρας.

-Το τέλος μιας χρονιάς γεμάτης διαφορετικών μορφών έντασης σας έχει αφήσει με μια εξάντληση ή είστε τόσο πολύ... ταγμένος σε αυτό που κάνετε που σκέφτεστε αμέσως την επόμενη μέρα;  Είμαι πραγματικά κουρασμένος πνευματικά και σωματικά. Είναι φυσιολογικό μετά από 10 μήνες αδρεναλίνης και έντασης να χρειάζεσαι ένα χρονικό διάστημα ώστε να επανέλθεις στα φυσιολογικά σου. Δεν θα έλεγα ότι είμαι έτοιμος για την επόμενη σεζόν, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς οι εξελίξεις τρέχουν και χρειάζεται να κάνεις πράγματα άμεσα. Γιατί αν δεν τα κάνεις εσύ, τα κάνουν άλλοι...

-O Ολυμπιακός ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις του κατακτώντας το σούπερ καπ και το κύπελλο, έφτασε για τρίτη συνεχόμενη φορά στο Final 4 χωρίς να έχει την επιθυμητή παρουσία εκεί και έχασε το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό. Τι πρόσημο θα βάζατε στη σεζόν; Συνηθίζουμε να λέμε ότι το πρόσημο είναι θετικό όταν το τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς είναι νικηφόρο. Όταν δηλαδή πάρεις το πρωτάθλημα, ανεξάρτητα από το τι έχει προηγηθεί. Εμείς δεν το κερδίσαμε το τελευταίο ματς, άρα δεν μπορούμε να λέμε ότι το πρόσημο είναι θετικό. Από την άλλη πλευρά, προπονητικά, όπως συζητήσαμε με το επιτελείο μας, η διαχείριση καταστάσεων, η δημιουργία ενός τρόπου παιχνιδιού με τα καινούργια δεδομένα, ήταν μια τεράστια πρόκληση, που κατά τη γνώμη μας, όσο εξελισσόταν η χρονιά πήγαινε όλο και καλύτερα, υπό την έννοια ότι στην Ευρωλίγκα κάναμε ένα μεγάλο σερί νικών στο δεύτερο γύρο και φτάσαμε στο Final Four κερδίζοντας δύο φορές στη Βαρκελώνη. Μετά, στο Final Four είχαμε ένα πολύ άσχημο πρώτο ημίχρονο κόντρα στην Ρεάλ και φυσικά η εξέλιξη στους τελικούς είναι αυτή που όλοι ξέρουμε. Προφανώς, καταλαβαίνετε ότι μέσα σε αυτή τη διαδικασία συνέβησαν πάρα πολλά πράγματα τα οποία επηρέασαν τελικά την όλη κατάσταση. 

-Κάνοντας τώρα τον απολογισμό, θεωρείτε ότι η φετινή ομάδα, με τις δυνατότητες που είχε, τρυπήσει το ταβάνι της σε αγωνιστικό επίπεδο ή θα μπορούσε να τα πάει και καλύτερα; Πάντα υπάρχουν περιθώρια. Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα μια δουλειάς και κατά τη γνώμη μου πάντα πρέπει να είσαι πιο απαιτητικός, να θέλεις να παίξεις καλύτερα. Είχαμε καλές στιγμές και σημαντικές νίκες, αλλά πάντα πρέπει να ξεχωρίζεις δύο πράγματα: Το ένα είναι το αποτέλεσμα που είναι το πιο σημαντικό στον επαγγελματικό αθλητισμό και το άλλο το δημιουργικό κομμάτι της δουλειάς, δηλαδή πώς καθιερώνεις έναν τρόπο παιχνιδιού και πως βλέπεις να εξελίσσεται μέσα στη χρονιά, ποια είναι η βελτίωση των παικτών κλπ. Όλα αυτά για εμάς είναι σημαντικά, για τον κόσμο είναι το πρώτο σκέλος. 

Δηλαδή ρεαλιστικά μιλώντας η συγκεκριμένη ομάδα έφτασε στο πικ της σε κάποιο σημείο της σεζόν; Άγγιξε τα αγωνιστικά της όρια; Νομίζω σε κάποιο σημείο έφτασε σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο, δηλαδή 70-80% των δυνατοτήτων που μπορούσε να παίξει. Αν ανατρέξετε στο ιστορικό της χρονιάς, θα δείτε ότι είχαμε πάρα πολλά νέα δεδομένα και τραυματισμούς. Στο ξεκίνημα της προετοιμασίας είχαμε τους περισσότερους διεθνείς, οι οποίοι στη συνέχεια αυξήθηκαν κιόλας. Με το που ήρθε ο Γκος, τραυματίστηκε, ενώ ο ΜακΚίσικ εμφανίστηκε εντελώς απροετοίμαστος, με αποτέλεσμα να πονάει στο γόνατό του και να μην μπορεί να παίξει. Αυτό προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις, όπως το να πάρουμε έναν γκαρντ ακόμα λόγω των προβλημάτων, εννοώ τον Μπραζντέικις και μετά λόγω των τραυματισμών στους ψηλούς να πάρουμε και τον Πετρούσεφ και τον Ράιτ. Θέλω να πω ότι συνέβησαν αρκετά πράγματα μέσα στη χρονιά που δεν άφηναν την ομάδα να δείξει τι μπορεί να κάνει. Θα ήθελα να θυμίσω ότι στον τελικό του σούπερ καπ δεν έπαιξε ο Γκος γιατί γεννούσε η γυναίκα του, στον τελικό του Κυπέλλου δεν έπαιξε πάλι ο Γκος και ο Μιλουτίνοφ, ενώ στους τελικούς του πρωταθλήματος δεν έπαιξε ο Φαλ, που η επίδρασή του στο παιχνίδι είναι πολύ σημαντική για εμάς, ειδικά στα ματς με τον Παναθηναϊκό. Δηλαδή συγκρίνω τη φετινή χρονιά από άποψη τραυματισμών με εκείνη που είχα στην Μπαρτσελόνα. 

-Άρα αυτό να υποθέσω ήταν και το πιο δύσκολο κομμάτι που κληθήκατε να διαχειριστείτε μέσα στη σεζόν; Αναμφίβολα. Και σίγουρα παίζει ρόλο ότι όταν κάποιος λείπει, επιβαρύνεται περισσότερο αυτός που παίζει στη θέση του. Οι τραυματισμοί, ξέρετε, είναι κομμάτι του παιχνιδιού, αλλά εδώ πολλές φορές προκλήθηκαν και από λόγους που δεν έχουν μεγάλη σχέση. με το μπάσκετ. Ο Μιλουτίνοφ έσπασε το δάχτυλό του στο τραπέζι του σπιτιού του,  μετά ξανά έσπασε το πόδι του πατώντας πάνω στον Παπανικολάου, ο Φαλ τραυματίστηκε στο περπάτημα, άκουσε το "κρακ" μετά από μια light προπόνηση...

-Το κάταγμα κόπωσης του Φαλ είναι κάτι που μπορούσε να προβλεφθεί; Οτι πχ ήταν πολύ επιβαρυμένος και υπήρχε τέτοιος κίνδυνος; Νομίζω πώς όχι. Δεν είχε ενοχλήσεις στο πόδι του, δεν πονούσε κάπου. Ξαφνικά έγινε αυτό.

-Δημιούργησε κι έναν έξτρα πονοκέφαλο το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός φέτος είχε πολλούς ξένους, άρα αναγκαζόταν λόγω περιορισμών να έχει αρκετούς παίκτες παροπλισμένους στην Ελλάδα με ό,τι συνεπάγεται αυτό σχετικά με την πληρότητα που θα μπορούσε να έχει σε σημαντικά ματς ή το ροτέισον που θα μπορούσε να κάνει σε κάποια άλλα; Ναι, μας δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα. Δυστυχώς, η έλλειψη υψηλού επιπέδου γηγενών παικτών είναι μια πραγματικότητα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, αλλά σίγουρα συμβαίνει και στην Ελλάδα κι αυτό φαίνεται και από τα αποτελέσματα των εθνικών ομάδων εδώ και καιρό. Αλλά συμβαίνει και σε χώρες κατ' εξοχήν παραγωγής παικτών, όπως η Ισπανία και Σερβία, γιατί το επίπεδο της Ευρωλίγκας έχει ανέβει σε τέτοιο σημείο που είναι δύσκολο για έναν γηγενή να μπει και να παίξει.  

-Υπάρχει εξήγηση για το γεγονός ότι η ομάδα που είχε την κατά τεκμήριο καλύτερη άμυνα στην Ευρώπη, δεν κατάφερε να την εκμεταλλευτεί -όσο θα ήθελε τουλάχιστον- τόσο στο Final Four όσο και στους τελικούς, καθώς σχεδόν όλα τα ματς πήγαν σε υψηλό σκορ; Εμείς δεν μπαίναμε σε κανένα παιχνίδι ή καμία σειρά με σκοπό να κρατήσουμε χαμηλά το σκορ. Η παραγωγικότητα σε ένα ματς καθορίζεται από διάφορους παράγοντες, όπως η μέρα των αθλητών, ο τρόπος που σφυρίζουν οι διαιτητές κλπ. Στη σειρά με την Μπαρτσελόνα βρεθήκαμε σε ένα πολύ καλό επίπεδο πληρότητας. Όλοι ήταν εκεί, ακόμα και ο Μιλουτίνοφ που είχε επιστρέψει από τον τραυματισμό του και είχε δώσει κάποια ματς στο ελληνικό πρωτάθλημα. Μιλώντας για το φάιναλ φορ, διότι εκεί πηγαίνει η συγκεκριμένη κουβέντα, η Ρεάλ είναι μια ομάδα με μεγάλη παραγωγικότητα, την οποία για να αντιμετωπίσεις πρέπει να ελέγξεις τον ρυθμό και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Εμείς φανήκαμε ανεπαρκείς αμυντικά στο πρώτο δεκάλεπτο, το οποίο βοήθησε τους πολύ καλούς σουτερ που διαθέτει η Ρεάλ, να βρουν αυτοπεποίθηση. 

-Το ότι αναγκαστήκατε να κατεβείτε στους τελικούς με μόλις έναν καθαρό σέντερ, ενώ στη συγκεκριμένη θέση είχατε ξεκάθαρη υπεροχή έναντι του αντιπάλου σας πόσο σας κόστισε; Λειτούργησε και συσσωρευτικά στην οικονομία της σειράς;  Νομίζω ότι είναι προφανές για κάθε αντικειμενικό αναλυτή. Αν δείτε και τους αριθμούς, όταν παίζει ο Φαλ γινόμαστε αυτόματα καλύτερη αμυντικά ομάδα. Ο Φαλ εξυπηρετεί πολύ καλά δύο πράγματα: Ένα είναι ότι προστατεύει το καλάθι μας, μας επιτρέπει να παίζουμε διαφορετικές άμυνες, γιατί παρά το ύψος του είναι πολύ καλός και στην άμυνα εναντίον αλλαγών και ένα άλλο, ότι βοηθάει πάρα πολύ στην κυκλοφορία της μπάλας με τον τρόπο που πασάρει στην επίθεση. Δυστυχώς, η απουσία του ήταν κομβική, γιατί πριν τον τραυματισμό, έπρεπε να επιλέξουμε έναν ξένο που θα μείνει έξω. Αποφασίσαμε να πάμε με τους γκαρντ και να πάμε με τους δύο ψηλούς, Μιλουτίνοφ, Φαλ και τους υπόλοιπους στην θέση «4». Και χτύπησε δύο ημέρες πριν ο Φαλ. Πήγαμε στην ουσία με τον Μιλουτίνοφ μόνο στο «5», ο οποίος έκανε κάποια καλά παιχνίδια, όμως σίγουρα δεν ήταν η ετοιμότητα του να παίζει 30’. Κυρίως σε σειρά πέντε παιχνιδιών, με πρώτη φορά κάθε δύο μέρες. Δεν είχε συνηθίσει το σώμα του, προερχόταν από δύο τραυματισμούς και αυτό επηρέασε σαφώς τον τρόπο που αμυνθήκαμε, για να έρθω και στην προηγούμενη ερώτησή σας. Έπαιξε σημαντικό ρόλο, νομίζω ότι το καταλαβαίνετε όλοι. Στην ουσία η άμυνα που εμείς επιβάλλουμε θέλει συμμετοχή όλων εννοείται, αλλά θα έλεγα πως υπάρχουν τρεις κομβικοί παίκτες. Ο Γουόκαπ, ο Παπανικολάου και ο Φαλ. Παίζουν τον πιο σημαντικό ρόλο.

-Σε τι βαθμό επηρεάστηκε η εξέλιξη των τελικών από εξωαγωνιστικούς παράγοντες;  Πάντα οι σειρές Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός επηρεάζονται. Γνωρίζετε ότι και τα προηγούμενα χρόνια γινόταν αυτός ο κακός χαμός. Βέβαια πιστεύω ότι, έχοντας και την προηγούμενη εμπειρία, δεν μπορώ να πω ότι δεν περίμενα ότι θα γίνει κάτι τέτοιο. Ιδίως από την στιγμή που ο Παναθηναϊκός δυνάμωσε πάρα πολύ φέτος. Αλλά και πέρυσι να θυμίσω ότι ολοκληρώθηκε το πρωτάθλημα χωρίς να τελειώσει το τελευταίο παιχνίδι, γιατί κερδίζαμε 30 πόντους στο ΟΑΚΑ και διακόπηκε το ματς. Πάλι υπήρχε ένας πόλεμος έξω από το γήπεδο, ανακοινώσεων, πρωτοβουλιών, συμπεριφορών κλπ. 

-Πριν από τον 5ο τελικό ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ήρθε και σας έδωσε το χέρι. Πιστεύετε ότι σήμαινε κάτι η συγκεκριμένη χειραψία ή έγινε για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους; Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να καταλάβω τον τρόπο που σκέφτεται ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού. Νομίζω, ότι όταν σου δίνει κάποιος το χέρι, πρέπει για λόγους ευγενείας να το δώσεις πίσω και αυτό έκανα. Μετά έβγαλε ένα λογύδριο από το μικρόφωνο, περί αγάπης για το μπάσκετ, τον κόσμο, να φύγουμε αγκαλιασμένοι. Νόμιζα ότι ήταν... σουρεαλιστικό το όλο σκηνικό, απ’ αυτά που άκουγα. Ακολούθως, μετά από πέντε λεπτά, τον είδα καπνίζοντας να επιτίθεται στους διαιτητές, να τους κυνηγά και να τους βρίζει, ακριβώς απέναντι μου. Και μετά άκουσα ότι ζήτησε συγνώμη για την συμπεριφορά του. Δεν ξέρω ακριβώς από πού να το πιάσω, οπότε καλύτερα να μην το σχολιάσω. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι πιο ειδικοί να ασχοληθούν με αυτό...

 -Ο Κώστας Σλούκας μετά το τέλος του 5ου τελικού ευχαρίστησε εσένα και τους προέδρους του Ολυμπιακού -προφανώς με ειρωνική διάθεση- για την απαξίωση, την αλαζονεία και το μη σεβασμό που του δείξατε. Θεωρείς ότι ήταν μια δήλωση που ξεπέρασε τα όρια; Ο κάθε ενήλικας έχει δικαίωμα -σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα- να μιλάει κατά πώς τον προστάζουν οι αρχές του, το πώς σκέφτεται. Έχει κάθε δικαίωμα. Νομίζω πως η απόφαση του Σλούκα να φύγει από τον Ολυμπιακό και να πάει στον Παναθηναϊκό, ήταν αναφαίρετο δικαίωμα του. Ήταν πιο ευχαριστημένος από το περιβάλλον, μπορεί να πήρε περισσότερα χρήματα, προφανώς ήταν πιο ευχαριστημένος με τον ρόλο του και είναι απόλυτα λογικό και μπράβο του και καλά έκανε. Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Επίσης, δεν έχω κανένα πρόβλημα αν ειρωνεύεται εμένα. Οι σχέσεις παικτών – προπονητών δοκιμάζονται πάντα σε πολύ ψηλές εντάσεις και πιέσεις. Δεν είχα και με όλους τους παίκτες που κατά καιρούς συνεργάστηκα, τις καλύτερες των σχέσεων. Υπήρχαν βέβαια παίκτες που είχα πολύ καλή σχέση μέσα και έξω από το γήπεδο, υπήρχαν παίκτες που τους αγαπούσα ή με αγαπούν, αλλά υπήρχαν και παίκτες που δεν συνεργάστηκα καλά. Και αυτό νομίζω πως είναι απόλυτα φυσιολογικό. Οι άνθρωποι δεν ταιριάζουν όλοι με όλους, έτσι είναι τα πράγματα. Οπότε το τι σχολιάζει για εμένα, δεν με επηρεάζει, δεν είναι σημαντικό για την ζωή μου. Άλλωστε, δεν έχω μιλήσει ποτέ άσχημα για κανέναν παίκτη που φόρεσε την φανέλα του Ολυμπιακού. Ποτέ, αν δείτε στο παρελθόν, ακόμα και με άλλους παίκτες που ήρθα σε κόντρα συμφερόντων, δεν μίλησα ποτέ άσχημα και δεν θα το κάνω ούτε τώρα. 

Αν θέλετε, όμως, την γνώμη μου για τους προέδρους, το θεωρώ απαράδεκτο. Επειδή γνωρίζω το ιστορικό, πώς τον πήραν από την Θεσσαλονίκη, πως τον επέβαλαν όταν ο συγχωρεμένος ο Ντούντα δεν τον ήθελε στον Ολυμπιακό κι εκείνοι μπήκαν μπροστά, πώς του φέρθηκαν όσο ήταν στον Ολυμπιακό και στις δύο θητείες, γιατί ήμουν παρών και στις δύο. Και εν πάση περιπτώσει πόσα χρήματα του δώσανε. Πιστεύω ότι η συμπεριφορά είναι λάθος. Αλλά επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι ο καλύτερος κριτής, αυτά τα κρίνει η κοινή γνώμη, η ιστορία αν θέλετε.  

-Για μια ακόμη χρονιά ήσασταν ο κύριος στόχος συγκεκριμένης μερίδας ΜΜΕ που προφανώς πρόσκεινται στον "αιώνιο" αντίπαλο. Ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγορηθήκατε ακόμα και για ασέβεια νεκρού... Θεωρείτε ότι υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση και πόσο σας επηρεάζει σε ανθρώπινο επίπεδο; Αν υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστεί; Μόνο θεσμικά. Σε μια δημοκρατία ο καθένας μπορεί να γράφει ό,τι θέλει και φυσικά κρίνεται γι΄ αυτό. Υπάρχει συγκεκριμένο μέσο που με κατηγόρησε για ασέβεια νεκρού, για το γεγονός ότι δεν ήθελα να αφήσω το λουλούδι στη θέση που καθόταν ο συγχωρεμένος Πάρης Δερμάνης. Μα, η συνεννόηση που είχα κάνει με την ομάδα ήταν να το αφήσω ή την ώρα που θα έμπαινα στο γήπεδο ή την ώρα που θα πήγαινα να χαιρετίσω τον αντίπαλο προπονητή. Τους είπα ότι προτιμώ να το κάνω όταν θα πήγαινα να χαιρετίσω και φυσικά αυτό έγινε. Το μέσο, λοιπόν, παρέβλεψε το ίδιο το γεγονός κι έγραψε ότι δεν ήθελα κι ότι τσακώθηκα με την ομάδα. Το έκανε φυσικά για έναν συγκεκριμένο σκοπό και με έναν συγκεκριμένο στόχο. Εκπρόσωπος του ίδιου μέσου έρχεται μετά από δύο μέρες να μου κάνει ερώτηση στη συνέντευξη Τύπου, χωρίς να έχει την παραμικρή συστολή ή ντροπή. Είναι και θέμα αξιοπρέπειας. Όταν καταλογίζεις κάτι τέτοιο στον άλλον, πώς μπορείς μετά να τον κοιτάξεις στα μάτια και να τον ρωτήσεις κάτι άλλο; Είναι ένα "θράσος" που εμένα με εντυπωσιάζει. Παραδέχομαι, δηλαδή, κάποιους ανθρώπους που δεν έχουν πρόβλημα να κάνουν και το ένα και το άλλο.

-Υπάρχουν στιγμές που σας περνάει από το μυαλό να αποχωρήσετε λόγω της τόσο αυξημένης τοξικότητας; Ότι μέσα στο σκηνικό τυφλού μίσους που έχει διαμορφωθεί, χάνεται τελικά το νόημα του αντικειμένου, που στην προκειμένη είναι ο αθλητισμός; Όταν είχα μια πρόταση από τους προέδρους να ξαναγυρίσω στον Ολυμπιακό, σε μια εποχή που ήμουν ανενεργός, το είχα σκεφτεί πολύ αναλυτικά. Είχα ζήσει τέσσερα, πέντε χρόνια στο εξωτερικό, σε διαφορετικές κοινωνίες. Στη νότια Ρωσία, στη βόρεια Ρωσία, στην κεντρική Ρωσία ή στην Καταλονία. Και η αλήθεια είναι, ότι δεν ήμουν πολύ θετικός κι εγώ και η οικογένειά μου στο να ξαναμπούμε σε μια διαδικασία τέτοια, γνωρίζοντας τι είχε συμβεί στο παρελθόν. Να θυμίσω ότι η τοξικότητα του παρελθόντος εμπεριείχε το γεγονός -όταν πήραμε την Ευρωλίγκα το 2013 στο Λονδίνο- ο Παναθηναϊκός μέσω κάποιων γραφικών δημοσιογράφων να μας σύρει, με την τότε ανοχή της κυβέρνησης σε ντόπινγκ κοντρόλ με αίμα, αφήνοντας υπονοούμενα ότι ήμασταν ντοπαρισμένοι! Και μετά από κάθε παιχνίδι, πρωτοφανές για την ιστορία, κάναμε ντόπινγκ κοντρόλ με δείγμα αίματος, όχι με ούρων.  Η κοινή γνώμη, λοιπόν, έλεγε ότι ήμασταν ντοπαρισμένοι τότε και ήταν κάτι που δημιουργήθηκε από τον Παναθηναϊκό. Φυσικά δεν αποδείχθηκε ποτέ κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, αν θυμάμαι καλά παίκτης του Παναθηναϊκού αποκαλύφθηκε να έχει πάρει ουσίες, την επόμενη χρονιά. 

Αλλά εν πάση περιπτώση, ήξερα ποιο είναι το μέγεθος της τοξικότητας που θα συναντήσω. Γι’ αυτό και στην αρχή είπα όχι, μετά έκανα ένα δεύτερο ραντεβού με τους προέδρους και μου ανέθεσαν μια ευθύνη: ο Ολυμπιακός να περάσει στην επόμενη μέρα. Γιατί έπρεπε να αποχωρήσουν πάρα πολύ σημαντικοί παίκτες για την ομάδα μας. Ήταν μια μεγάλη ευθύνη. Αποφάσισα να το κάνω. Να συμπράξω μαζί τους, να συμπορευτώ. Και για να είμαι ειλικρινής, τώρα, μετά από 4,5 χρόνια που είναι η δεύτερη μου θητεία, θα έλεγα ότι δεν τα πήγαμε και άσχημα.

-Αναγνωρίζετε κάποια αστοχία στον σχεδιασμό ή στην υλοποίησή του το περασμένο καλοκαίρι; Πολύς κόσμος, για παράδειγμα, θεωρεί ότι τα μεγάλα κενά των Σλούκα και Βεζένκοφ δεν καλύφθηκαν επαρκώς. Ή ότι έλειψε από τον Ολυμπιακό ένας ακόμα γκαρντ που να έχει στο ρεπερτόριο του την προσωπική φάση. Κοίταξε, όταν επιλέγεις να κάνεις μια ομάδα, είναι σίγουρο ότι θα υπάρχει ένα ποσοστό επιτυχίας κι ένα ποσοστό αποτυχίας στις μεταγραφές, το οποίο δεν έχει σχέση πάντα με την επιλογή του συγκεκριμένου προσώπου. Για παράδειγμα, η πρώτη και πολύ ακριβή μεταγραφή που έκανε πέρυσι ο Παναθηναϊκός, ήταν ο Λούκα Βιλντόζα. Ένας πολύ καλός παίκτης, ο οποίος ποτέ δεν μπήκε σε αυτό το συγκεκριμένο σύστημα. Μπορώ να πω και πάρα πολλά άλλα παραδείγματα στην Ευρώπη μεταγραφών πολύ καλών παικτών που δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Ο ανθρώπινος παράγοντας είναι πολύ σημαντικός. Όταν χάνεις τον MVP της Ευρωλίγκας και τον Σλούκα, έναν πολύ καλό Έλληνα παίκτη, αλλά και δύο άλλους παίκτες που αναγκαστικά έπρεπε να αλλάξουμε για τους δικούς μας λόγους, προφανώς θα έχεις μια διαταραχή, ένα πρόβλημα στη χημεία.  Εξ' αρχής ήταν ένα εγχείρημα που ήθελε χρόνο. Δυστυχώς, όμως, επαναλαμβάνω ότι εμείς φτάσαμε σε ένα σημείο, αν θέλετε για ένα σουτ ή για μερικές βολές που χάσαμε, να πάρουμε σε αυτή τη χρονιά τη μεταβατική τρεις τίτλους στην Ελλάδα και να πάμε ξανά στο φάιναλ φορ. Εάν ολοκληρωνόταν με αυτόν τον τρόπο, θα έλεγα ότι πραγματικά ήταν ένα απίστευτο αποτέλεσμα για όλους όσοι δούλεψαν στον οργανισμό, παίκτες, προπονητές, προέδρους. Δυστυχώς δεν τα καταφέραμε για τους λόγους που προανέφερα, να το ολοκληρώσουμε έτσι.

Φυσικά, να πω και το εξής: Αν θέλουμε να πάμε πιο συγκεκριμένα, η επιλογή του Μπραζντέικις μέσα στη χρονιά έχει να κάνει με το γεγονός ότι ήταν συνέχεια τραυματίες ο ΜακΚίσικ και ο Γκος. Δηλαδή αναγκαστήκαμε να πάρουμε έναν γκαρντ ακόμα, τότε, για το γεγονός ότι αυτοί ήταν έξω. Σχετικά με τον Σίκμα, τον οποίο προσωπικά τιμώ όσο ελάχιστους παίκτες από όσους συνεργάστηκα στη ζωή μου, θα σας πω ότι χρειαζόταν ένα διαφορετικό πεντάρι δίπλα του, κι αυτό ήταν δικό μου λάθος. Στην Άλμπα, είχε ένα stretch five, δηλαδή παίκτη με καλό τρίποντο στο "5" που του επέτρεπε να κινείται πάρα πολύ καλά κοντά στο καλάθι, πασάροντας και δημιουργώντας καταστάσεις για τους άλλους. Με εμάς υπήρχε μια σύγκρουση με το ότι οι βασικοί μας ψηλοί ήταν παίκτες που κινούνται μέσα στο καλάθι γιατί είναι 7-footers. Αυτό ήταν το δικό μου λάθος. Από κει και πέρα, όταν βγαίνεις στην αγορά και πρέπει να κάνεις κάποιες μεταγραφές, μη νομίζετε ότι έχεις περιθώρια 10 -15 επιλογών. Είναι πολύ συγκεκριμένα τα πράγματα, ιδίως όπως έχει διαμορφωθεί τώρα η κατάσταση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.

-Υπάρχει μια ολόκληρη συζήτηση για το μπάτζετ του Ολυμπιακού και για τις δυνατότητες που υπήρχαν/υπάρχουν στις μεταγραφές. Για παράδειγμα η απόκτηση του Λουκ Σίκμα και του Ιγκνας Μπραζντέικις είχαν να κάνουν και με ενός είδους συμβιβασμού σε κάποια οικονομικά όρια ή ήταν καθαρά δικές σας επιλογές; Και το ρωτάω αυτό, γιατί πριν προκύψουν οι συμφωνίες με τους συγκεκριμένους, ο Ολυμπιακός είχε επαφές με παίκτες όπως ο Μίροτιτς και ο Ναν. Όχι, δεν είχαν καμία σχέση με το μπάτζετ. Ο  Ολυμπιακός, έτσι για την ιστορία,  ήταν από τις τρεις - τέσσερις ομάδες που έκαναν την υψηλότερη πρόταση στο Μίροτιτς πέρσι το καλοκαίρι, η οποία σε χρήματα ήταν εξωπραγματική. Ακούς το ποσό και δεν το πιστεύεις. Όχι για τον Ολυμπιακό, γενικά για ομάδες της Ευρωλίγκας. Ο Νίκολα Μίροτιτς για τους δικούς του λόγους αποφάσισε κάποια στιγμή να γυρίσει στην πατρίδα του, μετά άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να πάει στο Μιλάνο. Γι' αυτό το λόγο δεν ήρθε και ο Ολυμπιακός έπρεπε να πάει στις επόμενες, ούτως ή άλλως πολύ δύσκολες επιλογές που είχε. Με την έννοια, ότι έφυγε ο MVP της Ευρωλίγκας και πως έπρεπε να φέρει κάποιον να μπει στα παπούτσια του, αν και εγώ σκέφτηκα ότι αυτός που θα προσπαθούσε να μπει στα παπούτσια του να παίξει έναν αντίστοιχο ρόλο, ήταν ο Πίτερς. Και το έκανε με πολύ σημαντική συνέπεια. Έκανε ίσως την καλύτερή του χρονιά και ήταν και πολύ σημαντικός παίκτης για μας. Έτσι είχε η ιστορία με τον Μίροτιτς. Να θυμίσω ότι πηγαίνοντας τελικά στο Μιλάνο δεν μπήκε η ομάδα του ούτε καν στο Play In Τournament. Δηλαδή, δεν μπήκε ούτε καν στη δεκάδα και αυτός αντιμετώπισε πάρα πολλά προβλήματα τραυματισμών. Θέλω να πω ότι, φυσικά λες με βάση το ποιο όνομα θα πάρεις, αλλά δεν ξέρεις πώς θα λειτουργήσει το όλο πράγμα μετά.

-Σε σχέση με τον Ναν, που όντως ήρθε στο προσκήνιο μέσω του ερυθρόλευκου ρεπορτάζ, αλλά τελικά κατέληξε -αρκετά αργότερα- στον Παναθηναϊκό, πόσο ζεστό ήταν το ενδιαφέρον σας και πόσο κοντά ή μακριά σε συμφωνία μαζί του φτάσατε; Για τον Ναν ήταν μια ξεχωριστή ιστορία. Εμείς ήμασταν η πρώτη ομάδα που ασχοληθήκαμε στην Ευρώπη μαζί του. Ο συνεργάτης μου, ο Γιώργος Μποζίκας πήγε στο Βέγκας και τον είδε σε ατομικό workout που είχε κανονιστεί από τους εκπροσώπους του, μαζί με κάποιους άλλους παίκτες. Αν δεν κάνω λάθος, του είχε μιλήσει κιόλας. Ήμασταν σε συνεννόηση με τους εκπροσώπους του. Ήταν ένας παίκτης που δεν είχε βγει ποτέ από την Αμερική και γενικά ήθελε να παραμείνει σε αυτό το χώρο τότε, αλλά μας είχαν απαντήσει ότι αν πραγματικά βγει στην Ευρώπη, η επιλογή του θα ήταν ο Ολυμπιακός. Ήταν ξεκάθαρο. Στη συνέχεια, μέσα στην εξέλιξη της χρονιάς ξανακάναμε πρόταση. Όταν οι εκπρόσωποί του μας είπαν ότι αποφάσισε τελικά να παίξει στην Ευρώπη, ξανακάναμε πρόταση μαζί με άλλες τρεις - τέσσερις ομάδες. Αν δεν κάνω λάθος ήταν η Παρτιζάν, ο Παναθηναϊκός, εμείς και το Μιλάνο. Και μάλιστα κάναμε και συνομιλία με τον παίκτη. Το έκανε με όλους, δηλαδή, με τους προπονητές των ομάδων, με τον τζένεραλ μάνατζερ, οι εκπρόσωποι του, ο ίδιος. 

Εμείς ουσιαστικά ανακαλύψαμε την περίπτωσή του, το ότι τον πήρε ο Παναθηναϊκός είναι μια άλλη ιστορία. Επί της ουσίας οι εκπρόσωποί του μας είπαν ότι η απόφαση δεν είχε να κάνει με λεφτά, γιατί δεν τέθηκε θέμα τότε πόσα χρήματα δίνει ο Παναθηναϊκός και αν τα δώσει Ολυμπιακός ή πόσα δίνει η Παρτιζάν. Η απόφασή του έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Σάνι Μπετσίροβιτς, ως Σλοβένος είναι φίλος με τον Ντράγκιτς, ο οποίος ήταν συμπαίκτης του Ναν στο Μαϊάμι του Ναν και κάνανε μαζί workout, την περίοδο. Του είπε ξεκάθαρα να πάει στον Παναθηναϊκό. Αυτή η προσωπική σχέση, αυτή η συγκυρία έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. Αυτό μας είπαν τουλάχιστον οι εκπρόσωποι του, αφού ίδιος δεν είχε ιδέα τι σημαίνει Ευρώπη. Εκτός αν εντυπωσιάστηκε από τα αγγλικά του φίλου μου του Έργκιν και πήρε την απόφαση γι αυτό τον λόγο...

-Στη συνεργασία σας με τους αδερφούς Αγγελόπουλους για θέματα μεταγραφών, όλα αυτά τα χρόνια, τι ισχύει; Πως λειτουργείτε; Θα σας πω ένα παράδειγμα. Όταν πήγα στη Χίμκι προσπαθούσα να κάνω κάποιες επιλογές, στο μυαλό μου έξυπνες, ή αλλιώς value for money. Πήγαμε και αγοράσαμε τον Άντονι Γκιλ, ο οποίος έπαιρνε ένα ποσό κοντά στα 125-135 χιλιάδες δολάρια και είπα στην ομάδα ότι αυτός είναι ο παίκτης που θέλω να πάρουμε. Να μην σας τα πολυλογώ, αυτό σόκαρε την εκεί συγκεκριμένη κοινωνία, δηλαδή της Χίμκι, η οποία δεν μπορούσε να πάρει έναν παίκτη που κοστίζει 250.000 δολάρια γιατί οι μισθοί των παικτών ήταν τεράστιοι. Έτσι είχαν συνηθίσει. Άρχισαν να μου λένε μήπως δεν είναι καλός και πώς μπορεί να έρθει ένας παίκτης με τόσα λίγα λεφτά και τελικά υπογράψαμε με πολύ περισσότερα χρήματα. Ήθελα να πω ότι στη συγκεκριμένη ομάδα εγώ προσπαθούσα να σκεφτώ λίγο με αυτόν τον τρόπο, αλλά η εκεί κουλτούρα ήταν διαφορετική. Ότι "εδώ σεβόμαστε μόνο κάτι που το πληρώνουμε ακριβά". 

Στον Ολυμπιακό, λοιπόν, στα τόσα πολλά και πολύωρα μίτινγκ που έχω κάνει με τους προέδρους, πάντα υπήρχε μια κοινή γραμμή, μια κατανόηση. Εγώ για το πώς πρέπει οι πρόεδροι να σκεφτούν και τι πρέπει να γίνει και οι πρόεδροι για το πώς εγώ σκέφτομαι και ποιες είναι οι δικές μου προσδοκίες. Δεν υπήρξε ούτε μια φορά μέσα στα χρόνια αυτά που συνεργαστήκαμε και τώρα πια είναι κοντά στα 7, που να είχαμε ένα θέμα με μεταγραφή που δεν μου κάνανε και ποτέ δεν μου είπαν να πάρω ένα συγκεκριμένο παίκτη για τον οποιοδήποτε λόγο. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, συμφωνούμε ότι αυτός ο παίκτης μας κάνει ή δεν μας κάνει, γιατί πάντα ρωτάω τη γνώμη τους και πάντα θέλω να είναι συμμέτοχοι.

Το σημαντικό για ένα προπονητή είναι να νιώθει ότι οι πρόεδροι της ομάδας είναι εκεί και οι Αγγελόπουλοι είναι πάντα εδώ. Θα σας πω ότι πάντα όταν υπάρχουν προβλήματα τραυματισμών, οι πρόεδροι είναι εκεί για να βοηθήσουν. Ακόμα κι αν δεν υπάρχουν θέματα τραυματισμών και μπορεί να μην παίζει η ομάδα καλά, οι πρόεδροι πάντα, μα πάντα είναι εκεί να ρωτήσουν αν χρειαζόμαστε κάποια βοήθεια.

-Καλώς ή κακώς ζούμε στην εποχή των social media, μέσω των οποίων διαμορφώνεται πολλές φορές αυτό που λέμε "κοινή γνώμη". Μετά το τέλος του πρωταθλήματος, λοιπόν, η άποψη που κυριαρχεί είναι ότι οι Αγγελόπουλοι σας έχουν αφήσει απροστάτευτο να παλεύετε με ένα ολόκληρο σύστημα. Ισχύει κάτι τέτοιο;  Καταρχήν δεν νιώθω να βάλλομαι, δεν νιώθω μόνος μου. Πώς θα νιώθω μόνος μου όταν είμαι στον Ολυμπιακό; Ο Ολυμπιακός είναι αυτό που είναι, ένας τεράστιος σύλλογος με μια τεράστια λαϊκή βάση, που αν μου έλεγε κανείς εμένα που δεν έχω σόσιαλ μίντια ότι βάλλομαι, δεν θα το ήξερα καν. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι αυτά που συναντάω στο δρόμο όταν περπατάω και προσπαθώ, ξέρετε, να αποφεύγω μέρη τα πολύβουα, πραγματικά με σοκάρουν. Όσον αφορά το μέγεθος της εκτίμησης, του σεβασμού, της αγάπης του κόσμου για μένα. Δυο, τρεις φορές κάποιοι άνθρωποι του μπάσκετ μου είπανε "μην ακούς τι γράφεται κόουτς, κράτα γερά και κάτι τέτοια". Και τους απαντούσα, "τι γράφεται;".

Προχθές, λοιπόν, ένας φίλος μου που είναι πολύ δυνατός σε τέτοια  θέματα, μου λέει ότι τα social media έχουν το εξής: Υπάρχουν λογαριασμοί που έχουν ανοιχτεί το 2023, οι οποίοι ανήκουν σε ένα άτομο, αλλά είναι 10 διαφορετικοί, με άλλα ονόματα, οι οποίοι έχουν λίγους ακόλουθους, δηλαδή το ίδιο άτομο, έχει ανοίξει 10 λογαριασμούς και αυτός ο συγκεκριμένος σε βρίζει σε 10 διαφορετικά προφίλ. Ο ίδιος μου εξήγησε και προφανώς και εγώ σαν μέλος της κοινωνίας καταλαβαίνω ότι αυτό συνήθως συμβαίνει στην πολιτική. Έμαθα ότι το ίδιο γίνεται τελευταία και εναντίον των προέδρων. Και την ίδια στιγμή αυτοί οι λογαριασμοί που δημιουργήθηκαν την ίδια περίοδο, γράφουν υπέρ μου. Γιατί; Μα για να με φέρουν απέναντι στους προέδρους. Μοιάζει με ταινία, αλλά δυστυχώς είναι η νέα πραγματικότητα στην οποία ζούμε.

Στην πολιτική για παράδειγμα υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν για τα κόμματα, νομίζω το ξέρουμε όλοι, οι οποίοι προσπαθούν να δημιουργήσουν μια τάση στην κοινή γνώμη με βάση πράγματα που γράφονται, τα οποία όμως δεν αρκεί να είναι ένας λογαριασμός, αλλά πολλοί. Ανοίγουν πολλούς λογαριασμούς, οι οποίοι μοναδικό στόχο έχουν να επιτίθενται σε κάποιον. Αυτό λοιπόν συμβαίνει και στον αθλητισμό. Αυτό  που σας λέω, δεν είναι θεωρητικό. Το ξέρουμε όλοι. Αν με ρωτάτε αν το περίμενα ότι εγώ σαν ένας κοινός προπονητής μπάσκετ θα δημιουργούσαν μια κατάσταση τέτοια, στην οποία τύποι που πληρώνονται ή δεν πληρώνονται, δεν ξέρω, έχουν τους δικούς τους λόγους και κάνουν 10 διαφορετικούς οργανισμούς για να βρίζουν εμένα ή τους προέδρους, δεν το περίμενα για να είμαι ειλικρινής. Πάντως δεν νιώθω μόνος μου, δεν νιώθω ότι βάλλομαι, δεν νιώθω ότι είμαι απροστάτευτος από κανέναν. Η σχέση που έχω με τους πρόεδρους και όλους όσους είναι στην ομάδα είναι τόσο δυνατή που αντέχει πολλά.

-Σε κάθε περίπτωση, αντιλαμβάνεστε στήριξη από τον οργανισμό όταν συμβαίνει κάτι άσχημο; Επειδή υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που μπορεί να πει κανείς στη θεωρία, η διοίκηση έχει αποδείξει τη στήριξή της. Θα δώσω δύο - τρία παραδείγματα. Το ένα είναι ότι όταν εγώ αποφάσισα να φύγω στην προηγούμενη θητεία μου, μετά τα γεγονότα στο πάρκινγκ, τότε η διοίκηση δεν ήθελε να φύγω. Εγώ τους είπα ότι φεύγω και αυτό που θέλω είναι να μην δημιουργήσουν πρόβλημα στην ομάδα. Αυτή ήταν η διαφορά. Τότε δεν ήθελε η διοίκηση να φύγω, εγώ έφυγα. Στη συνέχεια με ξανακάλεσε, δεύτερη φορά, ενώ ο τρόπος που είχα φύγει ήταν αυτός που ήταν. Αυτό σημαίνει ότι για κάποιο λόγο μου δείχνουν εμπιστοσύνη και στήριξη. Τρίτον, ότι έχω μείνει τεσσεράμισι χρόνια με ανανέωση συμβολαίου στον Ολυμπιακό. Το ίδιο διάστημα, ο Παναθηναϊκός, που στηρίζει τους ανθρώπους του, έχει αλλάξει οκτώ προπονητές. Η στήριξη εκεί φαίνεται.

-Από την άλλη πλευρά εισπράττετε ένα τεράστιο κύμα υποστήριξης από τους φίλους του Ολυμπιακού, ακόμα και μετά από τα φετινά, σκληρά για την ιδιοσυγκρασία τους, αποτελέσματα στο φινάλε της σεζόν. Που το αποδίδετε και τι σας δίνει περισσότερο αυτή η αγάπη; Κίνητρο, κουράγιο ή ένα αίσθημα ευθύνης απέναντι στον σύλλογο;  Είμαι στον Ολυμπιακό από παιδί και ξέρω πολύ καλά ποια είναι η ιδιοσυγκρασία των φιλάθλων. Σημαίνει ο ότι προπονητής την ώρα που η ομάδα χάνει είναι το μαύρο πρόβατο ή ένας παίκτης που έχασε ένα πέναλτι κι έχασε μια βολή. Το πάθος για την ομάδα είναι τέτοιο. Το πάθος, η λατρεία, η θρησκεία που λέμε, έχει θετικά και έχει και αρνητικά, στο πώς συμπεριφέρεσαι στα μέλη της ομάδας. Εγώ πάντα ήμουνα ένας άλλου είδου φίλαθλος του Ολυμπιακού. Δηλαδή, δεν μ' άρεσε να βρίζω τους παίκτες, δεν μ' άρεσε να βρίζω τον προπονητή. Μου άρεσε πάντα το αγγλικό ποδόσφαιρο και θαύμαζα τον τρόπο που αγαπάνε την ομάδα τους εκεί. Δηλαδή, ότι ανεξάρτητα σε ποια κατηγορία παίζει, το γήπεδο πρέπει να γεμίζει, να ενθαρρύνουν την ομάδα άμα κερδίζει ένα κόρνερ ή να την χειροκροτούν όταν χάσει το παιχνίδι, ήταν πάντα η ονειρική εικόνα του αθλητισμού για μένα. Είχα πάντα αυτή την ψυχοσύνθεση.

Το πιο σημαντικό πράγμα που κάναμε εγώ και οι συνεργάτες μου, αλλά και όλοι μαζί στον Ολυμπιακό, ήταν ότι αλλάξαμε λίγο την κουλτούρα της ομάδας, με βάση πώς πιστεύουμε εμείς ότι είναι ο συγκεκριμένος σύλλογος. Κι ο κόσμος ταυτίστηκε με αυτό. Εγώ ξέρω ποια είναι η κουλτούρα της ομάδας και όσο είμαι εδώ -δεν ξέρω πόσο θα είμαι ακόμα- δεν άφησα ποτέ κάποιον να νιώθει ότι είναι πιο σημαντικός από την ίδια την ομάδα. Και αυτό σημαίνει, για κάποιους ότι έχω πρόβλημα με τους σταρ. Έτσι μπορούν να το ερμηνεύσουν, ακόμα και οι δημοσιογράφοι που είναι στο ρεπορτάζ του Ολυμπιακού, ότι δεν χειρίζομαι καλά τους σταρ. 

-Σημαντικό αυτό που λέτε και δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το αν κάποιος παίκτης είναι σταρ. Η Ρεάλ Μαδρίτης, για παράδειγμα, έχει παραδοσιακά τους μεγαλύτερους σταρ στο ποδόσφαιρο, αλλά ποτέ κανείς δεν έχει υπερβεί τον σύλλογο. Αυτό εννοείτε; Ακριβώς. Αυτή τη στιγμή πρώτα πρέπει να μεγαλώσεις το σύλλογο, που ούτως ή άλλως είναι μεγάλος. Πρώτα πρέπει ένας σύλλογος να γίνει κάτι το οποίο δεν διανοείται κανείς να υπονομεύσει, να τραυματίσει, να μειώσει, να πληγώσει την εικόνα του. Ο κάθε παίκτης ή προπονητής ξέρει στο περιβάλλον που έρχεται, ότι είναι τέτοιος ο σύλλογος που οι σημαντικοί είναι μόνο οι φίλαθλοι του και οι ιδιοκτήτες. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο, αυτοί είναι πάνω απ όλα. Αν κάποιος θεωρεί ότι είναι πιο σημαντικός από την ομάδα, θέλει να επεμβαίνει σε πράγματα που δεν άπτονται της δικαιοδοσίας του, αν θέλει ο εγωισμός του -που όλοι έχουμε εγωισμό στον αθλητισμό- να ξεπερνάει κάποια όρια, εγώ είμαι σαν θεματοφύλακας εκεί να το απαγορεύσω.

-Υπό τις οδηγίες σας πολλοί παίκτες βελτίωσαν το παιχνίδι τους και το status τους γενικότερα. Κατά την δεύτερη περίοδό σας στον Ολυμπιακό ο Ουόκαπ, ο Σακ, ο Φαλ και φυσικά ο περσινός MVP της Euroleague Σάσα Βεζένκοφ αποτελούν ίσως τα πιο τρανά παραδείγματα. Πώς αξιολογείτε το potential, το περιθώριο βελτίωσης που έχει ένας παίκτης και ποιο ήταν το μυστικό για την αγωνιστική έκρηξη των συγκεκριμένων;  Είναι μέσα στα πλαίσια της επιλογής ανθρώπου. Όταν φέρνεις κάποιον πρώτα τον βλέπεις αν σου αρέσει αγωνιστικά ο τρόπος που παίζει, αν πιστεύεις ότι ταιριάζει με το σύστημα που εσύ θέλεις να παίξει η ομάδα. Δεύτερον, μαθαίνεις πληροφορίες για το χαρακτήρα του, βλέπεις τη στάση του σώματός του σε πράγματα που συμβαίνουν μέσα στο γήπεδο και από κει και πέρα μπαίνεις σε μια μέθοδο δουλειάς. Αυτή τη στιγμή, η βελτίωση που οι συγκεκριμένοι παίκτες παρουσίασαν με τον Ολυμπιακό δεν οφείλεται μόνο σε μένα. Κυρίως οφείλεται στον τρόπο που ο Ολυμπιακός δουλεύει. Θεωρούμε, λοιπόν, εμείς ότι είμαστε τοπ, στο τι γυμναστές έχουμε, πόσο μεγάλο γκρουπ γυμναστών, εργοφυσιολόγων, ατομικών προπονητών, προπονητών τακτικής. Ποιο είναι το πρόγραμμα του Ολυμπιακού, πόσο σέβεται τον παίκτη. Για παράδειγμα, εμείς κάνουμε recovery practice πάντα μετά από παιχνίδια, που άλλοι προπονητές κάνουν ομαδική προπόνηση με tape. 

Εμείς σεβόμαστε τον παίκτη. Δημιουργούμε ένα περιβάλλον γύρω του, στο οποίο αν αυτός είναι θετικός και του αρέσει, θα εξελιχθεί και θα παίξει καλά. Ταυτόχρονα ο τρόπος παιχνιδιού μας, όπου προέχει να κυκλοφορούμε την μπάλα, να είναι όλοι συμμέτοχοι σε αποφάσεις, θετικές και αρνητικές, παρέχει μια ασφάλεια στον παίκτη. Δεν καλείται να κάνει πράγματα, δηλαδή, πάρε την μπάλα και βάλε 25 πόντους μόνος σου. Αν μπορείς να το κάνεις πολύ ευχαρίστως, αλλά αν δεν μπορείς, πρέπει το όλο σύστημα γύρω σου να σε βοηθήσει. Νομίζω ότι πάνω κάτω αυτός είναι ο λόγος και ο τρόπος.

-Ο Ολυμπιακός μοιάζει με μια καλοδουλεμένη μηχανή, αποτελούμενη από πολλά, σχεδόν ισομεγέθη γρανάζια. Χωρίς σουπερ σταρ, αλλά με παίκτες που κερδίζουν λάμψη μέσα από τον ρόλο τους. Θεωρείτε ότι υπήρχε ή υπάρχει περιθώριο και για 1-2 παίκτες που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και λίγο πιο... out of the box; Θα βελτίωναν την ισορροπία ή θα την χαλούσαν; Πάντα υπάρχει χώρος για το ταλέντο. Καταρχήν να σας πω ότι είμαι θαυμαστής του ταλέντου. Συγκινούμαι όταν ακούω μια εκπληκτική φωνή να τραγουδάει, όταν βλέπω ένα τόσο ταλαντούχο παίκτη στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, πραγματικά νιώθω εκστασιασμένος. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το ταλέντο. Ίσα ίσα. Πρώτα απ΄όλα, επαναλαμβάνω ότι πήγαμε να πάρουμε τον Ναν, ο οποίος λειτουργεί συχνά out of the box, ή πήγαμε να πάρουμε τον Μάικ Τζέιμς και πραγματικά το έδειξε η ομάδα μ’ όλους τους τρόπους πόσο τον θέλαμε. Το ταλέντο, το θέλει κάθε προπονητής, για να μπορεί μετά να... ισιώνει λίγο τη γραβάτα. Δηλαδή, μπαίνει ο παικταράς, βάζει 30 πόντους και μετά φαίνομαι εγώ ο πολύ καλός προπονητής. Αυτό το θέλουν όλοι, σε όλο τον κόσμο, σε όλα τα αθλήματα. Θα ήθελα πάρα πολύ να έχουμε 1-2 τέτοιους παίκτες και είχαμε κατά καιρούς. Έχω συνεργαστεί πολύ καλά με τον Σβεντ  στη Χίμκι και με άλλους στη Λοκομοτίβ, παίκτες πολύ ταλαντούχους και στον Ολυμπιακό φυσικά. Το να είμαστε καλοδουλεμένη μηχανή, όπως λέτε, μια ομάδα που έχει κανόνες και αρχές, είναι τιμητικό. Και νομίζω ότι γενικά έχει εκτιμηθεί στο ευρωπαϊκό μπάσκετ ο τρόπος που παίζουμε τα τελευταία χρόνια.

-Φαίνεται ότι δείχνετε μια προτίμηση, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, σε physical παικτες με μέγεθος. Τι σας οδηγεί σε αυτή την οπτική και τι δυσκολίες μπορεί να προκύπτουν στο κοουτσάρισμα μιας ομάδας που γεμίζει το γήπεδο με το μέγεθός της;  Συχνά είναι οι εξελίξεις που επιτάσσει το μπάσκετ, πώς παίζουν οι αντίπαλοι, πώς επανδρώνονται, πώς εσύ πρέπει να είσαι ανταγωνιστικός παίζοντας εναντίον τους με τη δική σου φιλοσοφία.  Οι κανονισμοί του μπάσκετ, ο τρόπος που οι διαιτητές σφυρίζουν, τι υπάρχει στην αγορά, επίσης. Πολύ ωραίο είναι να βρούμε έναν Έλληνα ψηλό, πέραν του Παπαγιάννη, ο οποίος θα είναι 2.15 -2.20 και θα είναι skilled όσό ο Γιόκιτς, αλλά δεν υπάρχει. Όχι δεν υπάρχει, με το τουφέκι ψάχνουμε έναν και δεν μπορούμε να τον βρούμε. Έχουμε βρει τρεις ψηλούς στα 60-70 τελευταία χρόνια, που κυριάρχησαν ανά δεκαπενταετία.

Αν έχεις τη δυνατότητα θα μικρύνεις το γήπεδο, μεγαλώνοντας τα προσόντα των παικτών, δηλαδή κάποιος που μπορεί να τρέξει γρήγορα από το σημείο Α στο σημείο Β ή να πηδήξει γρήγορα από το σημείο Α στο σημείο Β, ή τα χέρια του να είναι τόσο μακριά που θα μειώνουν την ορατότητα, το court vision του επιθετικού. Αν το κάνεις αυτό, λοιπόν, είναι μια καλή ιδέα και το κάνουν σχεδόν οι πάντες αυτή τη στιγμή. Στην Αμερική τώρα αν είσαι δυάρι 1.95 με 1.97, πρέπει να είσαι πάρα πολύ ταλαντούχος για να μπορείς να παίξεις. Γενικά, το μπάσκετ εξελίσσεται, είναι ένα άθλημα που συνέχεια υπάρχουν καινούργιες προτάσεις από προπονητές, είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο η τακτική του και πρέπει γενικά να ακολουθείς.

-Επειδή νομίζω ότι ως προπονητής στηρίζεστε και στον ανθρώπινο παράγοντα, ήθελα να ρωτήσω αν και πώς αξιολογείται η «καρδιά» ενός παίκτη και αν θεωρείτε ότι το 0-2 που έκανε φέτος ο Ολυμπιακός στο ξεκίνημα των τελικών και κατέληξε στο 3-2, είχε να κάνει και με το mentality κάποιων παικτών, πέρα από τους δεδομένους αγωνιστικούς λόγους, τις δυσκολίες, την έλλειψη του δεύτερου ψηλού. Αν ήταν δηλαδή και ζήτημα πνευματικής αντοχής. Για το ότι έγινε το 2-0 σε 2-3 έπαιξαν ρόλο πάρα πολλά πράγματα. Προφανώς η κακή απόδοση η δική μας και η πολύ καλή απόδοση του Παναθηναϊκού στο τέταρτο ματς. Στα άλλα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό, τα πρώτα δύο τα πήραμε, κατά τη γνώμη μου, σχετικά άνετα. Για το ματς 3 δεν θα ήθελα να μιλήσω. Πιστεύω ότι οι συνθήκες δεν ήταν αυτές που έπρεπε για να κερδίσουμε. Και για το ματς 5 το πήγαμε στο σουτ. Αν είχε βάλει ο Γκος το τελευταίο σουτ, πιθανότατα θα είχαμε πάρει εμείς το πρωτάθλημα, με όλα τα δεδομένα εναντίον μας εκεί. Με τον Παναθηναϊκό να βρίσκεται στο καλύτερο μομέντουμ της ιστορίας του, όλοι υγιείς, με φοβερή αυτοπεποίθηση, με μεγάλο κίνητρο εναντίον του Ολυμπιακού, με πολύ καλή απόδοση, σε καλή φόρμα συγκεκριμένων παικτών. 

Κι εμείς στο χειρότερο μομέντουμ και παρ όλα αυτά χάσαμε 3-2 και χάσαμε στο ένα σουτ. Λέω λοιπόν το εξής: Ο παίκτης πρέπει να είναι δυνατός πνευματικά. Εμάς μας στοίχισε, ίσως, το γεγονός ότι στον 4ο τελικό που δεν παίξαμε καλά, χάσαμε 13 βολές σε ένα ματς που έληξε τρεις πόντους. Επίσης ο Κάνααν, ο καλύτερος σουτέρ μας μαζί με τον Πίτερς, έχασε δύο δικά του σουτ για να στείλει το ματς στην παράταση. Τα πιο εύκολα σουτ που μπορεί να έχει ένας παίκτης, ένας καλός σουτέρ σαν κι αυτόν. Πολλές φορές η ιστορία διαμορφώνεται από συγκυρίες, από πράγματα, από λάθη.

-Όταν πήρατε την Ευρωλίγκα το 2013 είχατε μια ομάδα με καταπληκτικά στοιχεία ιεραρχίας, χτισμένη με εξαιρετικούς στρατιώτες γύρω από έναν μεγάλο σταρ. Ακολούθησε η εποχή της Ρεάλ και της Φενέρ με το μέγεθος σε όλες τις θέσεις και το phisicality ήρθε στο προσκήνιο. Στη συνέχεια ήταν η σειρά του Εργκιν Αταμάν, ο οποίος επικράτησε με πολλαπλούς χειριστές. Φαίνεται ότι πάντα υπάρχει μια νέα τάση που όλοι προσπαθούν να αντιγράψουν; Εσείς πιστεύετε σε αυτού του τύπου τις επιταγές για προσαρμογή στην μπασκετική μόδα; Ναι, πιστεύω ότι ο τρόπος που πετυχαίνει μια ομάδα διαμορφώνει τη φιλοσοφία και των υπολοίπων. Για παράδειγμα, όταν ο Ολυμπιακός έπαιρνε με μπάτζετ 6,5 εκ. back2back Ευρωλίγκες, άρχισαν να αναρωτιούνται όλοι στο ευρωπαϊκό μπάσκετ "πώς γίνεται εμείς που έχουμε 40 να μην το παίρνουμε και να το παίρνουν αυτοί;". Άρχισαν να ψάχνουν να βρουν ψηλούς σαν το Χάινς ή να πάρουν τον ίδιο Χάινς. Πάντα συμβαίνει αυτό, πάντα είναι αντικείμενο συζήτησης, συζητιέται συχνά στα σεμινάρια προπονητών που διοργανώνονται στην Ευρώπη και στην Αμερική υπάρχει μια αλληλεπίδραση. Για παράδειγμα, οι Σέλτικς πήραν φέτος το πρωτάθλημα στην ουσία με μία πεντάδα ισοϋψών παικτών που όλοι είχαν τρίποντο, όλοι μπορούσαν να αμυνθούν καλά. Με τον Πορζίνγκις έξω κατά μεγάλο ποσοστό λόγω τραυματισμού, δεν έχω ξαναθυμηθεί να κρίνονται τόσο εύκολα τελικοί NBAμε παίκτες που παίζουν με πρόσωπο στο καλάθι και οι πέντε. Άρα λοιπόν δεν μπορεί το πώς τα κατάφεραν οι Σέλτικς τώρα να μην αποτελέσει αντικείμενο έρευνας για προπονητές, τζένεραλ μάνατζερ, ιδιοκτήτες κλπ.

-Θεωρείστε ένας από τους καλύτερους recruiter του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Πιστεύετε ότι η διαδικασία σχεδιασμού μιας ομάδας πρέπει να γίνεται καθ' όλη της διάρκεια της σεζόν, σε ένα σταθερό περιβάλλον και μακριά από τους συναισθηματισμούς της τελικής έκβασης ή πάντα μετράει στις αποφάσεις σας η τελευταία γεύση; Το να έχεις ένα προπονητικό επιτελείο το οποίο έχει συνέχεια επαφή με το μπάσκετ όπου αυτό παίζεται, στην Αφρική, στην Αμερική, στην Ευρώπη, στην Ασία, που σου δίνει ένα προβάδισμα στο να επιλέξεις τους καλούς παίκτες. Πάντα, όμως, αυτό που είπες και συμφωνώ απόλυτα, ότι το αποτέλεσμα παίζει σημαντικό ρόλο και στο θυμικό και στο ουσιαστικό μέρος μιας επιλογής. Πρέπει να αλλάξω ένα παίκτη που πιστεύω ότι δεν μου κάνει και αυτός ξαφνικά παίζει ένα Final Four φοβερό ή παίζει τελικούς πρωταθλήματος εκπληκτικά και λες "πώς θα τον αφήσω για να πάρω έναν άλλον παίκτη;". 

-Πλέον είναι δύσκολο να βρεθούν παίκτες που είναι καλοί και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Οπότε, μελετώντας προφίλ, πώς καταλήγετε στο να πάρετε έναν παίκτη, ξέροντας πως υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορεί να τα κάνει καλά; Στους προπονητές, πάντα θα είναι ιδανικό να κάνουν και τα δύο, Στο μπάσκετ, πλέον και στο ποδόσφαιρο πρέπει όλοι να αμύνονται και να επιτίθενται. Είναι ένα άθλημα που είναι σημαντικό και το τι κάνεις μπροστά και το τι κάνεις πίσω και συχνά επηρεάζει το ένα το άλλο. Δηλαδή, αν είσαι καλός αμυντικά, μπορεί να έχεις καλό τρανζίσιον, σκοράρεις πόντους και στην επίθεση. Εγώ νομίζω ότι βασικά δεν είσαι ένας σκακιστής, που λέμε και κινείς τα πιόνια. Βλέπεις τι υλικό έχεις, τι παίκτες με συμβόλαιο και προσπαθείς να κάνεις κάποιες προσθαφαιρέσεις, λίγες κάθε φορά, γιατί ο κορμός είναι σημαντικός, που να ευνοεί ένα συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού. Δηλαδή άμα έχεις καλό επιθετικό ταλέντο και ψάχνεις να βρεις έναν καλό αμυντικό. Εάν έχεις καλούς αμυντικούς, αλλά χρειάζεσαι καλύτερο σκορ μπροστά, πρέπει να κάνεις αυτό, να έχεις και τα πάντα.

-Ο Ολυμπιακός εξ' όσων γνωρίζουμε είχε προνοήσει και είχε εξασφαλίσει τη συμφωνία με έναν από τους πλέον αξιόλογους και περιζήτητους γκαρντ της Ευρώπης, τον Κίναν Εβανς, ενώ όπως μας είπατε υπήρξε στόχος και ο Μάικ Τζέιμς. Τέτοιοι παίκτες εγνωσμένης αξίας και ποιότητας μειώνουν το ενδεχόμενο λάθους;  Όσον αφορά τον Εβανς, ήταν ένας από τους λόγους που μίλησα για τύχη... Σχετικά με την ερώτηση, η απάντηση είναι και ναι και όχι. Ο Λάρκιν ανανέωσε τώρα για τέσσερα χρόνια, με συμβόλαιο κοντά στα 4 εκατομμύρια το χρόνο, στην ηλικία των 32 μέχρι 36. Τα τελευταία δύο χρόνια δεν έχει μπει ούτε πλέι οφ, αλλά έχει πάρει δύο Ευρωλίγκες στο παρελθόν. Ο Κλάιμπερν πήγε στην Εφές σαν το καλύτερο τριάρι του ευρωπαϊκού μπάσκετ και τα δύο τελευταία χρόνια είναι εκτός. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλός παίκτης, αλλά δεν εγγυάται. Ο MVP της Ευρωλίγκας πέρσι, ο Μάικ Τζέιμς, δεν πήγε φάιναλ φορ με την ομάδα του. Εγγυάται, λοιπόν, το ταλέντο; Όχι, αλλά είναι σίγουρα απαραίτητο...

-Τι χρειάζεται ο Ολυμπιακός της επόμενης σεζόν; Κατά τη γνώμη μου χρειάζεται σταθερότητα και τύχη. Εγγυητής για τη σταθερότητα είναι πάντα οι ιδιοκτήτες, οι οποίοι μένουν ανεπηρέαστοι από τις γελοιότητες που γράφονται ή γίνονται, όπως έχουν αποδείξει πάρα πολλά χρόνια τώρα. Από το πρόγραμμα, το προπονητικό, από το γενικό πρόγραμμα, το πως δουλεύει μια ομάδα. Φυσικά χρειάζεται και τύχη, οι συγκυρίες. Φέτος δεν είχαμε καθόλου τύχη είχαμε πάρα πολλούς τραυματισμούς. Σημαντική επίσης, η αποφυγή των λαθών. Πρέπει να αποφύγουμε λάθη ή να κάνουμε λιγότερα δυνατά γιατί όλοι κάνουμε λάθη. Και σε τελική ανάλυση ο καθένας από εμάς, δηλαδή μιλάω για την ομάδα μας, κάνει μια διαδρομή. Οι τίτλοι για τον Ολυμπιακό είναι πάρα πολύ σημαντικό πράγμα, η αγάπη του κόσμου, τα sold out. Ολόκληρο το οικοδόμημα που λέγεται μπάσκετ σε μια ομάδα. Όλα είναι σημαντικά.

Νομίζω είναι σημαντικό το να έχει ο Ολυμπιακός τη σταθερότητα και επαναλαμβάνω, η σταθερότητα, δεν αφορά εμένα. Εγώ σήμερα είμαι, αύριο δεν είμαι. Στον Ολυμπιακό, όλα τα πρόσωπα κατά την γνώμη μου, αν εξαιρέσεις τους ιδιοκτήτες και τον κόσμο, είναι αναλώσιμα και δεν είναι τόσο σημαντικά. Η σταθερότητα ,όμως και λίγο περισσότερο η τύχη, η πίστη ότι όλοι μπορούμε να πετύχουμε σε αυτόν με αυτόν τον τρόπο που πρεσβεύουμε, θα μας δώσει συνέχεια και επιτυχίες.