«Θέλω να πάρω ευρωπαϊκό με τον Ολυμπιακό»

Αν για την φετινή χρονιά στο βόλεϊ γυναικών στην χώρα μας θέλαμε να βρούμε μια πρωταγωνίστρια, σίγουρα δεν θα χρειαζόταν να ψάξουμε και τόσο πολύ. Και δεν θα χρειαζόταν γιατί υπήρξε μια παίκτρια που τα σάρωσε όλα. Κατέκτησε με την ομάδα της Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Σούπερ Καπ, ενώ αναδείχθηκε και στις τρεις διοργανώσεις πολυτιμότερη παίκτρια.

Πραγματικά τι άλλο θα έπρεπε να κάνει η Μίλιτσα Κούμπουρα για να είναι το απόλυτο πρόσωπο της χρονιάς; Η διαγώνια του Ολυμπιακού υπήρξαν πολλές στιγμές φέτος που κυριολεκτικά ήταν ασταμάτητη. Που έφτανε τους 30 πόντους με τρομακτική άνεση. Ήταν αυτή που στα τέλη των σετ σε κρίσιμα παιχνίδια ζητούσε συνέχεια την μπάλα και έκανε αυτό που έπρεπε και για την ίδια και για την ομάδα της. Κέρδιζε τον πόντο, οδηγώντας έτσι τις «ερυθρόλευκες» στην κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από 3 συνεχόμενα του Παναθηναϊκού, του Κυπέλλου και του Σούπερ Καπ.

Η 30χρονη παίκτρια ανοίγει την καρδιά της και μιλάει για πάντα. Για την φετινή εξαιρετική χρονιά και δικιά της αλλά και του Ολυμπιακού, για την περσινή απώλεια του πρωταθλήματος από 2-0 και με τρίτο παιχνίδι στο Ρέντη. Μια απώλεια που την πείσμωσε και την έκανε να δουλέψει πολύ περισσότερο το καλοκαίρι. Για τους στόχους της που είναι η κατάκτηση ενός Ευρωπαϊκού Κυπέλλου με τις «ερυθρόλευκες», ενώ κλείνει μιλώντας για τις συμπαίκτριές της και τον Λορέντζο Μιτσέλι. Ωστόσο δεν μένει μόνο εκεί. Στέκεται και στην περίοδο της εγκυμοσύνης της. Η Κούμπουρα μας εξομολογείται πως στον τελικό Κυπέλλου του 2021 ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον ΑΟ Θήρας έπαιζε 2.5 μηνών έγκυος, Μάλιστα όταν τελείωσε το ματς και οι «ασπρόμαυρες» κατέκτησαν το τρόπαιο έκλαιγε όχι για την επιτυχία, αλλά γιατί είχε αποφασίσει πως θα σταματούσε το βόλεϊ παρότι ήταν μόλις 26 ετών.

Για το καλό του αθλήματος η Σέρβα διαγώνια που αγωνίζεται ως Ελληνίδα καθώς έχει παντρευτεί Έλληνα, μιλάει την γλώσσα μας καλύτερα από πολλούς, επέστρεψε στο βόλεϊ όπου και μιλάει για το πως πήγε στον Ολυμπιακό, ενώ είχε πρόταση από την ΑΕΚ. Φυσικά αναφέρεται και σε αυτή την δύσκολη επιστροφή, στην βοήθεια που είχε από τον σύζυγό της και στο πως κατάφερε να επιστρέψει καλύτερη και από πριν. Μια μεγάλη παίκτρια που στα 26 της βρέθηκε κοντά στο να σταματήσει, αλλά δεν το έβαλε κάτω και παρότι μεγάλωνε ένα παιδί που μόλις είχε γεννηθεί, δούλεψε 10 φορές πιο σκληρά και έγινε η ασταμάτητη παίκτρια που είδαμε φέτος. Ένα παράδειγμα προς μίμηση και ο ορισμός του «ό,τι θέλουμε πολύ το πετυχαίνουμε, όποιες δυσκολίες και αν βρεθούν μπροστά μας».

Μίλιτσα μια φοβερή χρονιά τελείωσε. Κλείνεις τα μάτια σου, τι είναι το πρώτο που σκέφτεσαι; «Δόξα σοι ο Θεός που πήγαν όλα όπως τα φανταζόμουν, όπως τα ονειρευόμουν»

Το περίμενες; «Το περίμενα»

Ξεκίνησε μια χρονιά που υπήρχε η πίεση του πρωταθλητισμού γιατί είχε χαθεί ένα πρωτάθλημα πέρσι από ένα υπέρ σας 2-0. Αυτή την πίεση εσύ την ένιωθες; «Καθόλου. Γιατί εγώ θεωρώ πως πέρσι το αξίζαμε 60%, φέτος το αξίζαμε 100% και πάντα το πρωτάθλημα όποιος το παίρνει το παίρνει δίκαια. Ποτέ δεν είναι τύχη, είναι δουλειά και το ποιος είναι καλύτερη ομάδα. Πάντα, γιατί δεν μπορείς τρεις αγώνες να κερδίζεις τυχαία, δεν γίνεται».

Υπήρχε μέσα στην χρονιά κάτι που να σε άγχωσε, όχι σε φόβισε πως μπορεί τα πράγματα να μην πάνε τόσο καλά; «Εγώ προσωπικά δεν ένιωσα κάτι τέτοιο. Φέτος είχα περισσότερη αυτοπεποίθηση από ποτέ. Υπήρχαν στιγμές που δεν παίξαμε καλά, εννοείται αυτό, αλλά μέσα μου ένιωθα πως όλα θα πάνε καλά. Είδατε και στον τελευταίο τελικό ήταν 3-2 αλλά δεν φάνηκε καθόλου άγχος».

Όσοι το βλέπαμε το ματς βλέπαμε πως θα κέρδιζε ο Ολυμπιακός. «Ακριβώς αυτό, είτε τώρα, είτε κάποια άλλη στιγμή».

Θα πάρουμε έναν έναν τους τίτλους, ξεκινώντας από το Super Cup. Πρώτο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, πιστεύεις πως το κατακτήσατε πιο εύκολα από όσο θα περίμενες; «Όχι, ακριβώς το αντίθετο. Το πήραμε πιο δύσκολα από όσο περίμενα. Ο Παναθηναϊκός έπαιζε χωρίς την Σαμαντάν και ο αντίπαλός μας δεν ήταν και στα καλύτερά του, οπότε να πούμε την αλήθεια το περιμέναμε πιο εύκολο. Τελικά κερδίσαμε, ήταν ένας ωραίος αγώνας, μια ωραία ατμόσφαιρα και χαίρομαι που ήταν έτσι και όσον αφορά την ατμόσφαιρα, αλλά και το ότι δεν ήταν πολύ εύκολο».

Που πιστεύεις πως κρίθηκε το ματς αυτό; «Κρίθηκε στο ότι εμείς ήμασταν στο καλύτερό μας ως ομάδα. Παίζαμε καλά μαζί, κερδίζαμε, είχαμε καλύτερη χημεία που δεν μπορούσες να σπάσεις τόσο εύκολα».

Τώρα που είπες χημεία, πόσο σημαντική ήταν για τον Ολυμπιακό, καθώς μιλάμε για μια ομάδα που σε σχέση με πέρσι ήταν σχεδόν ίδια; «Είναι μια σταθερότητα, ξέρεις τι να περιμένεις από τις συμπαίκτριές σου παίζετε χρόνια μαζί και δεν έχεις κάτι να αποδείξει. Εμένα αυτό που μου άλλαξε πολύ στο παιχνίδι μου είναι πως η Ισαμπέλα είχε πάρα πολύ εμπιστοσύνη σε εμένα και ήξερε ακόμα και όταν δεν παίζω καλά που πολλές φορές συνέβη με εμένα να μην παίξω καλά στο πρώτο σετ, ήξερα πως θα συνεχίσει να μου δίνει μπάλες και πως με εμπιστεύεται. Όσο αυτή, όσο και οι άλλες που έπαιξαν μαζί μου αυτά τα τρία χρόνια. Τον πρώτο χρόνο που ήρθα στον Ολυμπιακό έπρεπε να αποδείξω κάτι και αγχωνόμουν περισσότερο ακριβώς γιατί έπρεπε να αποδείξω κάτι. Φέτος ήξεραν όλοι ποια είμαι και δεν έπρεπε να αποδείξω κάτι».

Αυτό με το πρώτο σετ που είπες και εσύ γιατί γίνεται; Σχεδόν σε κανένα μεγάλο παιχνίδι δεν έχεις ξεκινήσει καλά και μετά είσαι ασταμάτητη. «Έχω λίγο αυτή την προσωπικότητα, το ότι δηλαδή πρέπει να με χρειάζεται πολύ η ομάδα για να βγει ο καλύτερος εαυτός μου. Δεν λέω ότι το κάνω επίτηδες αλλά μου αρέσει η πίεση. Η στιγμή που πρέπει να βγω μπροστά και να δείξω ποια είμαι και μου δίνει ένα βήμα μπρος. Βέβαια καμία παίκτρια δεν μπορεί να κρατήσει σε όλο το ματς το ίδιο τέμπο, αλλά προσωπικά εμένα μου αρέσει να βγαίνω μπροστά στα δύσκολα».

Συνετίζουμε με τις διοργανώσεις και μετά το Super Cup, πάμε στο Final-4 του Κυπέλλου, ένα εξαιρετικό Final-4. Μεγάλη μάχη στον τελικό. Πως έζησες το ματς αυτό και αν αγχώθηκες μετά το 2-1 του Πανιωνίου; «Καθόλου δεν αγχώθηκα. Πραγματικά σας λέω καθόλου παρότι ούτε εγώ, αλλά ούτε και η ομάδα μου ήμασταν στην καλύτερη μέρα. Μπορώ να πω πως στον τελικό ήταν ένα από τα μέτριά μας παιχνίδια, δεν ήμασταν στα καλά μας, ειδικά εγώ. Δεν ήμουν καθόλου ευχαριστημένη με το πως έπαιξα, απλά είχα αυτό το συναίσθημα μέσα μου πως έχω την εμπειρία να κερδίσω, έχω δουλέψει πολύ και αυτό θα βγει κάποια στιγμή. Και ήμουν ήρεμη σε όλο το παιχνίδι, εκτός από το πρώτο σετ όπου αν και έπαιξα καλά δεν ήμουν ήρεμη και έβγαζα κάποια νευρικότητα. Μετά είπα “οκ αυτή είναι η ομάδα μου, ξέρουμε να κερδίζουμε, το αξίζουμε αυτό” και δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο».

Και πάμε στο τάι μπρέικ όπου εκεί μετά το 9-9 πήρες όλες τις επιθέσεις... «Ναι μου αρέσει αυτό. Δεν είναι και ο πιο ωραίος τρόπος να παίζεις βόλεϊ αλλά όπως μου είπε και ο πατέρας μου “είναι αυτό που ονειρεύεται ο κάθε παίκτης”».

Δεν αγχώνει αυτό; Γιατί μια επίθεση να έχανες μπορεί η ομάδα σου να έχανε το Κύπελλο. «Όχι δεν με αγχώνει. Μου άρεσε αυτό γιατί εγώ έπαιρνα την ευθύνη και ήξερα πως όλα είναι στα χέρια μου».

Η Ντι Ιούλιο σε έπαιζε συνέχεια και το φοβερό είναι πως ενώ σε έπαιζε συνέχεια δεν μπορούσαν οι αντίπαλοι να σε αντιμετωπίσουν... «Αυτό μου άρεσε όμως, είχε ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον για εμένα. Να βρω άλλους τρόπους να κερδίζω πόντους, να είμαι λιγότερο προβλέψιμη, αυτό μου άρεσε».

Και τελειώνει το Κύπελλο μετά από μία τόσο μεγάλη κόντρα τι ήταν το πρώτο που σκέφτηκες; «Να ξεκουραστούμε όπως ξέρουμε επειδή ήταν πολύ κοντά σε άλλο παιχνίδι, παίζαμε με τον Άρη αν θυμάμαι καλά για το πρωτάθλημα και μπορεί να μην ομάδα που βρισκόταν στο επίπεδό μας, αλλά ήταν καλή και επικίνδυνη ομάδα ειδικά στην έδρα τους».

Πάμε τώρα στο πρωτάθλημα. Ένα πρωτάθλημα που χωρίς υπερβολή κυριαρχήσατε, καθώς το κατακτήσατε με μόλις μία ήττα σε κανονική διάρκεια και Play Off. Περίμενες μια τόσο άνετη επικράτηση; «Όχι δεν την περίμενα. Πάντα σε κάθε σεζόν έχεις ένα δύο άσχετα παιχνίδια που χάνεις, αλλά πρώτη φορά παίξαμε τόσο σταθερά».

Και η μία ήττα ήταν εντός έδρας από τον ΠΑΟΚ... «Ναι ναι ήμασταν από ταξίδι για Ευρώπη, ήμασταν κουρασμένες, χωρίς φυσικά αυτό να το λέω ως δικαιολογία, έπαιξε και πολύ καλά ο ΠΑΟΚ και κέρδισε και ξέραμε στο μυαλό μας πως είναι ομάδα που μπορεί να μας κερδίσει. Αυτό ψυχολογικά κάνει μεγάλη διαφορά, αν μια ομάδα μας έχει κερδίσει, ας πούμε ο Πανιώνιος δεν μας κέρδισε πριν, παρόλο που άλλαξε εντελώς την ομάδα και είχαμε αυτό το πλεονέκτημα. Με ΠΑΟΚ δεν ήταν έτσι γιατί μας κέρδισαν μία φορά και άσχημα με 3-1, οπότε ξέραμε πως θα πρέπει να σοβαρευτούμε στον τελικό».

Μέσα στα αποδυτήρια μιλάγατε για την κυριαρχία αυτή; Γιατί το να πάρεις ένα πρωτάθλημα με μόνο μία ήττα είναι κυριαρχία... «Κάθε φορά που ερχόμασταν στα δύσκολα λέγαμε πως έχουμε αντιμετωπίσει με τον καλύτερο τρόπο κάθε δυσκολία οπότε δεν θα χάσουμε αυτό το παιχνίδι. Αυτό το συναίσθημα κυριαρχούσε μέσα στην ομάδα. Το έχουμε κάνει τόσες φορές. Το κάναμε στο Κύπελλο με την Σαντορίνη, ήμασταν πίσω με 2-1 στον τελικό με τον Πανιώνιο, πολλές φορές έγινε αυτό. Το κάναμε τόσο πολλές φορές αυτό και είχαμε εμπειρία και αυτοπεποίθηση».

Πως γυρίζει αυτό; Γιατί ωραία τα λέμε εμείς, αλλά εσείς πως τα καταφέρνατε; «Δεν σκεφτόμασταν τι έλεγε ο φωτεινός πίνακας. Δεν σκεφτόμασταν καθόλου, όχι μόνο εγώ, αλλά αυτό έβλεπα και από την ομάδα μου. Πολλές φορές είναι η ενέργεια που νιώθεις. Υπάρχουν στιγμές που είσαι μπροστά αλλά νιώθεις πως θα χάσεις, βλέπεις κεφάλια κάτω, τώρα στους περισσότερους αγώνες αυτή η ενέργεια ήταν ενέργεια νίκης».

Για να γίνει αυτή η μαγική χρονιά υπήρξε και η περσινή. Τι χάλασε στο τέλος και μια ομάδα που ήταν έτοιμη να κατακτήσει το πρωτάθλημα, καθώς ήταν στο 2-0 νίκες και έπαιζε στην έδρα της για το 3-0, δεν τα κατάφερε; «Αυτός πιστεύω πως ήταν ο πιο δύσκολος τελικός στην ζωή μου και μιλάω ψυχολογικά, επειδή ήμασταν τόσο κοντά να τα πάρουμε όλα. Ο Παναθηναϊκός είχε έμπειρες παίκτριες που ήταν και στην καλύτερη ηλικία. Δεν ήταν ομάδα που ξέραμε πως ήμασταν καλύτερες, ήμασταν ίσες ως ομάδα. Έπρεπε εμείς να βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό μας και δεν είναι εύκολο να κάνεις συνεχόμενα καλά παιχνίδια. Αυτές έπαιξαν άσχημα στα δύο πρώτα ματς και μετά ανέβηκε το επίπεδό τους, ενώ εμείς παίξαμε οκ και μετά έπεσε η απόδοσή μας. Μετά ήταν και ψυχολογικά δύσκολο».

Ναι τι ακριβώς πιστεύεις πως έφταιγε; Η κούραση ή η ψυχολογία; «Και τα δύο. Και κούραση, αλλά και ψυχολογία του στυλ “αχ θέλω τώρα να το πάρω τώρα”. Δεν ήμασταν ήρεμες, είχαμε νευρικότητα και φόβο ότι θα χάσουμε. Και όταν μπαίνει ο φόβος στο μυαλό σου είναι το χειρότερο πράγμα».

Μετά από ένα πρωτάθλημα που χάθηκε την στιγμή που πολλοί το θεωρούσαν δικό σας, πως άλλαξε το κουμπί για να κάνετε μια χρονιά όπως η φετινή; «Τώρα θα φαίνεται περίεργο, αλλά πραγματικά όλο το καλοκαίρι σκεφτόμουν αυτό το πρωτάθλημα που χάθηκε. Δεν μπορούσα να το ξεπεράσω. Όχι ό,τι έκλαιγα στο σπίτι, αλλά σκεφτόμουν πως δεν θα μου ξανασυμβεί αυτό. Έφυγα από το γήπεδο με πολύ κακό συναίσθημα, έκανα τόση δουλειά, όχι για το τίποτα γιατί κερδίσαμε Κύπελλο, αλλά το συναίσθημα ήταν σαν να μην κερδίσαμε τίποτα. Ήταν να κάνουμε ένα βήμα μετά από τα συνεχόμενα πρωταθλήματα του Παναθηναϊκού, να το αλλάξουμε και να το πάρουμε και όταν δεν έγινε το συναίσθημα ήταν πολύ κακό. Ήταν ένα πολύ δύσκολο πράγμα και πραγματικά εγώ δούλεψα πάρα πολύ για να αλλάξει αυτό».

Όταν ξεκινήσατε το καλοκαίρι τι λέγατε μέσα στην ομάδα; «Τώρα πάμε να το πάρουμε».

Μιλάγατε για το πρωτάθλημα που χάθηκε ή δεν το συζητούσατε καθόλου; «Γενικά δεν είμαστε ομάδα που μιλάει πολύ στα αποδυτήρια. Δεν ήμασταν από αυτές που λένε πολλά και αυτό μου άρεσε, γιατί συνήθως όταν λες πολλά δεν νιώθεις ασφαλής και έχεις την ανάγκη να το πεις. Όταν όλα πάνε καλά δεν χρειάζεται να το λες. Οπότε δεν μιλάγαμε πολύ, αλλά υπήρχε αυτό το συναίσθημα “τώρα θα το πάρουμε, δεν γίνεται να χαθεί”».

Και έγινε και πολύ εύκολα όπως φαίνεται και από την μία μόλις ήττα... «Όχι πολύ εύκολα, εύκολα φαίνεται τώρα».

Τι άλλαξε σε σχέση με πέρσι και από ένα χαμένο πρωτάθλημα φτάσαμε στην φετινή κυριαρχία; Και σε εσένα και στην ομάδα. «Σε εμένα άλλαξε πως ένιωσα πολύ εμπιστοσύνη από την ομάδα μου. Έπαιξα βόλεϊ και το καλοκαίρι, κάποια κορίτσια μαζευόμασταν μόνες μου να παίζουμε και δούλευα σε κάποια πράγματα που δεν μου πήγαν πέρσι».

Όπως; «Τώρα πρέπει να δείξω τις αδυναμίες μου; Όχι δεν θα το πω (γελάει). Χτυπούσα στην ίδια κατεύθυνση και έπρεπε να το αλλάξω αυτό, έγινα πιο απρόβλεπτη. Να έχω περισσότερες λύσεις σε κάποιες στιγμές ειδικά από την πίσω ζώνη. Αυτό μου έλειπε πέρσι και φέτος συγκεντρώθηκα σε αυτό για να το αλλάξω».

Φέτος ειδικά έκανες πολλές περισσότερες επιθέσεις από την πάιπ. «Ναι ναι αυτό το βρήκαμε πάρα πολύ καλά. Εγώ πάντα ήμουν καλή στην πάιπ και ήταν τακτική από όλη την ομάδα».

Πάμε στην Ευρώπη. Είσαι ικανοποιημένη από την πορεία σας εκεί; «Εγώ δεν είμαι ευχαριστημένη με το πως παίξαμε στην Ευρώπη, επειδή εκεί φάνηκε πως δεν έχουμε εμπειρία. Φάνηκε πως παίζουμε με ομάδες που έχουν συνηθίσει να κερδίζουν αγώνες. Σε αυτή την περίπτωση αυτές είχαν αυτό το συναίσθημα πως κερδίσουν δηλαδή. Μιλάω για Γαλατασαράι όχι για τις προηγούμενες. Εμείς παίξαμε καλά, φάνηκε μπορούμε να κάνουμε κάτι, απλά δεν το πιστέψαμε. Για τον πρώτο αγώνα δεν θέλω να πω κάτι γιατί ήταν κακό το επίπεδό μας στο ματς αυτό».

Υπήρχε η αίσθηση πως δεν μπορείτε να κερδίσετε; «Ακριβώς αυτό. Δεν το πιστέψαμε και όταν στο πρώτο παιχνίδι ήμασταν μπροστά με 10 πόντους και το χάσαμε, δείχνεις πως δεν το πιστεύεις. Ελπίζω να αλλάξει αυτό στο μέλλον γιατί έχουμε ποιότητα και έμπειρες παίκτριες, απλά μας λείπουν παιχνίδια στο κορυφαίο επίπεδο».

Μιας και λέμε για κορυφαίο επίπεδο, όπως έχει γίνει γνωστό η νέα χρονιά θα σας βρει στο Champions League. Πως το σκέφτεσαι αυτό; «Είναι πολύ καλό για το πρεστίζ της ομάδας αλλά και για εμάς να παίζεις στο Champions League. Εννοείται πως πρέπει να ακουστεί το όνομά μας εκεί. Δεν θα είναι εύκολο, είναι πολλά τα παιχνίδια».

Θέλει όμως και υπομονή γιατί στην αρχή θα υπάρχουν και οι ήττες... «Σίγουρα αλλά όταν χάνεις από μια ομάδα όπως η Γαλατασαράι, θες να παίξεις αμέσως άλλον έναν τέτοιο αγώνα για να δεις αν μπορείς να το αντιμετωπίσεις αυτό, να το ξεπεράσεις. Επίσης όταν παίζεις με Γαλαρτά και γυρίζεις στην Ελλάδα, αυτοί οι αγώνες φαίνονται πιο εύκολοι».

Για τη νέα χρονιά τι είναι αυτό που θες; «Εγώ θέλω να συνεχίζουμε σε αυτό το επίπεδο ή για την ακρίβεια να ανέβει και άλλο. Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, δεν λέω πως χάνεις το κίνητρο, είναι το άγχος να κρατήσεις την θέση σου. Είναι πολύ πιο δύσκολο να μείνεις στην κορυφή γιατί πρέπει να καταλάβεις και την θέση σου. Τώρα είσαι στόχος και όλοι θέλουν σε νικήσουν. Όπως ήταν πέρσι ο Παναθηναϊκός».

Πως βλέπεις το νέο πρωτάθλημα; Γιατί ουσιαστικά όλες οι ομάδες έχουν κάνει τις κινήσεις τους... «Θα είναι δύσκολο. Αυτό που όλοι έχουμε παρατηρήσει είναι ο Πανιώνιος. Ότι έφτιαξε μια έμπειρη ομάδα, περιμένω να δω πως θα είναι αυτή η ομάδα. Δεν έχω άποψη ακόμα».

Ναι γιατί μπορεί ως Πανιώνιος να μην έχει μάθει να κατακτά τίτλους, αλλά όλες οι παίκτριες που έχει το ξέρουν και με το παραπάνω... «Ναι αυτό ισχύει, όπως και ότι και εμείς, αλλά και ο Παναθηναϊκός έχουμε ενισχυθεί με καλές παίκτριες, αλλά και ο ΠΑΟΚ που ακόμα δεν έχει ολοκληρώσει τις κινήσεις του, οπότε δεν θα είναι εύκολο το πρωτάθλημα. Δείχνει να είναι πολύ δύσκολο και αυτό μου αρέσει γιατί θέλω κάθε χρόνο να είναι ανεβασμένο το πρωτάθλημα και να ανεβαίνω και εγώ».

Και πάμε σε εσένα. Ήταν μια μαγική χρονιά, καθώς δεν άφησες τίποτα. Τρία τρόπαια με τον Ολυμπιακό, τρία MVP για εσένα. Τι έλεγες στον εαυτό σου πριν από κάθε μεγάλο παιχνίδι; «Μου αρέσει ο ανταγωνισμός, μου αρέσει να κερδίζω και πραγματικά δεν σκεφτόμουν κάτι προσωπικά, πως δηλαδή να είμαι εγώ καλή. Απλά μου άρεσε που η ομάδα με εμπιστεύεται και πως με στηρίζουν όλες. Όταν το νιώθω αυτό, είμαι ασταμάτητη και αυτό μου έδωσε πολύ δύναμη».

Πόσο σημαντικό είναι για κάθε αθλητή εκτός από τον ομαδικό τίτλο, να κατακτά και το ατομικό τρόπαιο; Γιατί δεν είναι λίγο πράγμα να πάρει ο Ολυμπιακός τρεις τίτλους και εσύ τρία βραβεία mvp... «Καθόλου, αλλά μπορώ να πω ειλικρινά πως αυτό είναι ο πρώτος χρόνος που δεν το σκεφτόμουν καθόλου. Ήταν η πρώτη χρονιά που ήξερα ποια είμαι και δεν με ενδιέφερε να το γνωρίζουν και άλλοι. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω έτσι και χαίρομαι που έφτασα εκεί φέτος. Τώρα για τη νέα χρονιά θα δούμε, γιατί χρειάζεται περισσότερη δουλειά».

Είπες πως είναι πρώτη φορά που νιώθεις έτσι. Τα προηγούμενα χρόνια ένιωθες διαφορετικά; Και γιατί; «Εγώ πριν τρία χρόνια γέννησα και μετά την εγκυμοσύνη είναι δύσκολο να γυρίσεις όσο και να χτίσεις στο βόλεϊ πριν από αυτό. Έπαιζα 15 χρόνια συνεχόμενα και είναι δύσκολο να χτίσεις αυτή την αυτοπεποίθηση».

Πριν την εγκυμοσύνη Κύπελλο με τον ΠΑΟΚ. «Για την ακρίβεια ήταν ο γιος μου στην κοιλιά μου. Ήμουν έγκυος τότε τριών μηνών».

Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να παίζεις ενώ είσαι έγκυος; «Εγώ ήμουν στην αρχή και δεν φαινόταν. Ήταν πολύ κουραστικό, αλλά ήθελα να τελειώσει η σεζόν και να μην αφήσω έτσι την ομάδα μου».

Σε άγχωνε καθόλου; Μιλούσες με γιατρούς; «Καθόλου δεν με άγχωνε, είχα συνέχεια γιατρό δίπλα μου και όταν αυτός μου έδωσε το οκ, δεν σκεφτόμουν τίποτα».

Δηλαδή πήρες Κύπελλο τριών μηνών έγκυος; «Ναι αυτό λέω στον γιό μου τώρα πως πήρε πολύ νωρίς Κύπελλο».

Πως είναι για μια αθλήτρια εκεί που είναι στην κορυφή να σταματάει για έναν χρόνο; Πως σκεφτόσουν όλη αυτή την περίοδο; Γιατί ναι περιμένεις να κάνεις ένα παιδί, κάτι δηλαδή που θα σε γεμίσει χαρά, αλλά σου έλειπε ο αθλητισμός; «Εννοείται μου έλειπε, αλλά ήταν ένα ωραίο ρεπό. Το ήθελα αυτό το ρεπό γιατί πριν ήταν και ο κορονοϊός και ήταν μια δύσκολη φάση γενικά για όλους μας».

Ήταν προγραμματισμένη εγκυμοσύνη; «Μισό μισό, το θέλαμε αλλά όχι ακριβώς τώρα».

Και σε ρωτάω γιατί δεν είναι άσχημο για μια αθλήτρια να σκέφτεται το πότε θα κάνει παιδί γιατί έχει συμβόλαιο; Και σε κάποιες ομάδες μάλιστα δεν σε πληρώνουν κιόλας... «Είναι πάρα πολύ δύσκολο, πάρα πολύ δύσκολο γιατί ξαφνικά τα χάνεις όλα. Χάνεις τα λεφτά σου, χάνεις την ασφάλεια και σκέφτεσαι “τι θα κάνω τώρα” ενώ έχεις και παιδί».

Και δεν ξέρεις και το μετά, αν θα γυρίσεις όπως ήσουν πριν... «Δεν ξέρεις το μετά. Εγώ δεν ήξερα καν αν θα γυρίσω. Κάποια στιγμή αποφάσισα να τα σταματήσω όλα. Γι' αυτό έκλαιγα όταν κέρδισα το Κύπελλο με τον ΠΑΟΚ και όλοι με κοιτούσαν λίγο περίεργα. Ήμουν και έγκυος οπότε οι ορμόνες ήταν πολλές και έκλαιγα γιατί σκεφτόμουν πως ίσως αυτό ήταν το τελευταίο μου παιχνίδι. Έτσι ήταν στο μυαλό μου. Ήμουν μόνο 26 χρονών οπότε ήμουν πολύ λυπημένη που τελειώνω την καριέρα μου. Αλλά μετά όπως βλέπετε δεν μπορούσα».

Τι σε έκανε να επιστρέψεις; Γεννιέται ο μικρός και τι σε έβαλε πάλι στην λογική να προσπαθήσεις και ακόμα περισσότερο για να γυρίσεις ενώ είχες πάρει την απόφαση να σταματήσεις; «Η αλήθεια είναι πως γυμναζόμουν στην εγκυμοσύνη γιατί έτσι ένιωθα καλά. Αφού μπορούσα το έκανα, αλλά όχι βάρη. Δεν μπορούσα δηλαδή να κάνω κάτι φοβερό, αλλά να κρατήσω το σώμα μου fit. Το παιδί μου ήταν έξι μηνών όταν αποφάσισα να γυρίσω. Μέχρι τότε δεν δούλεψα καθόλου χέρια, είχα πόνους με την μέση και άλλα σημεία γιατί όλα σε πονάνε όταν γεννάς και έχεις ένα μικρό παιδί να φροντίζεις, οπότε γι' αυτό γυμναζόμουν, για να μην πονάω.

Μου ήρθε η σκέψη πως μου λείπει να κάνω αυτό που αγαπώ, είχα την ευκαιρία να γυρίσω, ο άνδρας μου είναι Έλληνας και ήμασταν στην Γερμανία και μου ήρθε σκέψη το πως να γυρίσω στην Αθήνα. Γιατί δεν μου άρεσε στην Γερμανία και στο Γκεζερλγκίχεν. Ο σύζυγος δούλευε όλη την ημέρα και εμένα δεν μου άρεσε η ζωή εκεί. Το παιδί ήταν πολύ μικρό και ήμουν εντελώς μόνη μου μακριά από όλους. Εμείς οι δύο στην Γερμανία. Αυτός ήταν ευχαριστημένος με την δουλειά του αλλά ήταν Έλληνας και αγαπούσε την χώρα του.

Εγώ λέω πως ένας Έλληνας είναι πάρα πολύ δύσκολο να μένει μακριά από την Ελλάδα, γιατί είναι τόσο όμορφη χώρα, αλλά και η ενέργεια και το vibe που είναι πάρα πολύ δύσκολο να πας σε μια πόλη που δεν έχει θάλασσα, δεν είχε τίποτα. Εγώ σκεφτόμουν να ασχοληθώ και με αυτό που σπούδασα αλλά η αλήθεια είναι πως δεν μου άρεσε τόσο όσο το βόλεϊ, δεν με γέμιζε».

Και έτσι σκέφτηκες πολύ πιο εύκολα να επιστρέψεις στην ενεργό δράση. Όταν το αποφάσισες είχες και άλλες προτάσεις από ομάδες της Ελλάδας; «Επειδή ήταν πολύ αργά όταν εγώ πήρα την απόφαση να επιστρέψω στο βόλεϊ, είχα πρόταση από τον ΠΑΟΚ, για την ακρίβεια δεν συζητήσαμε λεπτομέρειες αλλά με ρώτησε ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ με τον οποίο έχω πολύ καλές σχέσεις αν ήθελα να γυρίσω στο βόλεϊ και τότε είπα όχι γιατί όντως δεν το σκεφτόμουν. Είχαμε μία συζήτηση, ήξερε και αυτός πως αν επιστρέψω θα γίνω και Ελληνίδα. Ο ΠΑΟΚ δηλαδή μου έβαλε την ιδέα στο μυαλό, αλλά είπα όχι γιατί όντως δεν είχα σκεφτεί την επιστροφή μου. Αυτή η ιδέα μου έμεινε στο μυαλό και το σκεφτόμουν. Η στιγμή που το αποφάσισα όλες οι ομάδες είχαν διαγώνιες. Όλες, μιλάω για Ελλάδα γιατί από εξωτερικό είχα πολλές αλλά είχα ξεκαθαρίσει πως αν γυρίσω θα γυρίσω στην Ελλάδα.

Μετά μου έκανε πρόταση η ΑΕΚ, αλλά να παίζω ως ακραία, επειδή είχαν ήδη πολύ καλή διαγώνια. Εγώ έπαιξα ακραία όταν ήμουν 17 χρονών, οπότε δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα. Όμως επειδή ένιωθα τόσο καλά σωματικά και τόσο δυνατή σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να τα κάνω όλα. Στο μυαλό μου ήταν μόνο να παίξω βόλεϊ. Ήθελα να παίξω και να δείξω τι μπορώ να κάνω γιατί είχα στο μυαλό μου πως δεν έφτασα εκεί που ήθελα, πως δεν έδειξα αυτά που έχω και αυτό με έκανε να σκεφτώ μήπως να πάω εκεί και να δω τι γίνεται. Γιατί ήθελαν κάποια να καρφώνει και πως δεν τους ενδιέφερε η υποδοχή. Οπότε αυτό ήταν μια ιδέα, παραλίγο να έρθω στην ΑΕΚ και μετά ήρθε ο Ολυμπιακός με πρόταση να παίξω ως διαγώνια, κάτι που νιώθω πολύ πιο άνετα και δέχθηκα».

Πόσο δύσκολο ήταν να επιστρέψεις πάλι και μάλιστα για να είμαστε σωστοί να μην επιστρέψεις στο ίδιο επίπεδο, αλλά να είσαι ακόμα καλύτερη... «Ήταν δύσκολο επειδή δίπλα σου έχεις ένα μικρό παιδί και νιώθεις ενοχές που το αφήνεις για να παίξεις βόλεϊ. Είχα και ένα σώμα που έπρεπε να χτίσω γιατί όπως είπαμε και πριν χέρια δεν έκανα καθόλου. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο να το χτίσω όλο αυτό και στην αρχή φοβόμουν για πόνους ειδικά στον ώμο. Για το άθλημα δεν είχα τόσο φόβο, αλλά κατάλαβα μετά το τέλος της χρονιάς πως δεν ήμουν τόσο έτοιμη και σωματικά και βολεϊκά. Ο πρώτος χρόνος ήταν μια δοκιμασία και δεν είναι εύκολο να γυρίσεις στο επίπεδό σου».

Ναι αλλά το θέμα είναι το πως κατάφερες να γυρίσεις στο επίπεδό σου και ακόμα καλύτερα; «Γύρισα και τον πρώτο σε καλό επίπεδο, αλλά όχι όσο περίμενα σε σχέση με την δουλειά που έκανα. Γιατί πραγματικά δούλεψα πολύ και νόμιζα πως θα γίνουν αμέσως όλα».

Και πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα πρωταθλήτρια να συνδυάζει και τα δύο; «Πάρα πολύ δύσκολο».

Δηλαδή ποια ήταν η καθημερινότητά σου τα πρώτα χρόνια που το παιδί δεν πήγαινε στο παιδικό και ποια μετά; «Ο άνδρας μου στο πρώτο διάστημα με βοήθησε πάρα πολύ. Ήταν πολύ υποστηρικτικός, μοιράζαμε δουλειές και με βοηθούσε εκεί ακριβώς που χρειαζόταν και δεν χρειαζόταν να το ζητήσω. Ξύπναγε τα βράδια μαζί μου, αυτός περισσότερο από εμένα όταν ξεκίνησα βόλεϊ και πραγματικά με βοήθησε πάρα πολύ, αλλά είναι δύσκολο γιατί αφήνεις ένα παιδί που δεν είναι έτοιμο να φύγει από τη μαμά του. Βρήκαμε τρομερή νταντά, αυτό είναι δώρο από τον Θεό. Βρήκαμε μια νταντά που του κάνει πολύ καλό, σαν να είναι γιαγιά του. Ερχόταν και η μάνα μου όταν πήγαινα ταξίδια γιατί έπρεπε να είναι σπίτι, οπότε με αυτούς τους τρόπους κατάφερα να τα κάνω όλα, αλλά δεν σου κρύβω πως ένιωθα ενοχές».

Μιλάς για τα ταξίδια ε; «Ναι ναι ας μην μιλήσω για τα ταξίδια. Με τα ταξίδια έχω τραύματα από τον πρώτο χρόνο. Επειδή μόλις έφευγα ήταν να έμενε το άλλο μου μισό σπίτι. Δεν έκανα και βιντεοκλήση γιατί ο γιος μου ήταν πολύ μικρός και έκλαιγε και αυτός με στεναχωρούσε ακόμα περισσότερο. Ήταν πραγματικά δύσκολο, αλλά όσο περνάει ο χρόνος καταλαβαίνει, του εξηγώ και εγώ πως πάω ταξίδι και καταλαβαίνει όπως είπα, αλλά το βλέπω πως ακόμα έχει τον φόβο για το που πάει η μαμά. Καμιά φορά και μόνος του πάω για ψώνια και μου λέει πως δεν θα πάει η μαμά βόλεϊ».

Δεν σε γεμίζει ακόμα περισσότερο το ότι έχεις καταφέρει να πετύχεις όσα έχεις πετύχει μέσα από τόσες δυσκολίες; «Όχι μόνο αυτό που ισχύουν, αλλά και το ότι ο γιος μου με βλέπει να κάνω όλα αυτά. Με κάνει τόσο χαρούμενη γιατί και αυτός καταλαβαίνει το τι κάνω».

Τι σου λέει; «Είναι πολύ μικρός αλλά χαίρεται. Φωνάζει στην τηλεόραση “μπράβο μαμά, μπράβο Μίλιτσα Κούμπουρα”, πριν από μεγάλα παιχνίδια λέει “να κερδίσεις μαμά”, έχει πιάσει αυτή την νοοτροπία πολύ και ξέρει και όλα τα τραγούδια του Ολυμπιακού. Και όταν πάμε στα παιδικά πάρτυ τραγουδάει τα συνθήματα του Ολυμπιακού».

Ξεκίνησε κάποιο άθλημα και αν στην συνέχεια θα ήθελες να τον δεις να ακολουθήσει τα χνάρια σου; «Έχει ξεκινήσει κολύμπι είναι ακόμα πολύ μικρός. Στο βόλεϊ δεν βλέπω το σώμα του να είναι πολύ για το συγκεκριμένο άθλημα. Είναι πολύ μεγάλος, τον βλέπω περισσότερο για μπάσκετ, αλλά αυτό θα το αποφασίσει ο ίδιος με τι θα ασχοληθεί».

Γενικώς σε αυτή την πενταετία αν ήταν να σκεφτείς πως σταμάτησες πως ξεκίνησες πάλι και που έχεις φτάσει, τι ήταν αυτό που θα έλεγες; «Μου φαίνεται απίστευτο, δεν ξέρω πως το έκανα πραγματικά. Όταν το σκέφτομαι σκέφτομαι τώρα, τα πρώτα δύο χρόνια ήταν σαν να μην κατάλαβα τι κάνω. Ήταν μια καθημερινότητα με πολλές δουλειές και δεν έχω καταλάβει δυσκολία. Δεν είχα χρόνο να σκεφτώ. Έκανα τα πάντα μηχανικά και στο τέλος της χρονιάς έλεγα πως το έκανα. Δύο προπονήσεις και περισσότερα βάρη και πραγματικά δεν καταλαβαίνω πως τα κατάφερα».

Πως βλέπεις την Μίλιτσα στο μέλλον; Και στο βόλεϊ και τι άλλο θα ήθελες να κάνεις μετά; «Θα ήθελα να παίξω όσο το σώμα μου με αφήνει που δεν ξέρω πόσο θα είναι αυτό».

Είσαι από τους αθλητές που λένε πως όταν δεν μπορώ θα σταματήσω; «Ακριβώς. Δεν είναι δύσκολο να πω σταματάω γιατί το έχω κάνει ήδη μία φορά. Δεν θα είναι δύσκολο να σταματήσω, θα μου είναι δύσκολο να συνεχίσω και να κάνω μέτρια παιχνίδια. Θέλω όταν σταματήσω να είμαι ακόμα καλή. Τώρα βέβαια το λέω αυτό, δεν ξέρω τι θα γίνει, αλλά θέλω να παίξω όσο νιώθω καλά και νιώθω και δυνατή».

Τον Ολυμπιακό πως τον βλέπεις και για τα επόμενα χρόνια; Γίνεται μία πολύ σοβαρή δουλειά, η ομάδα κατακτά τίτλους, κοιτάζει και το Champions League, πως το βλέπεις εσύ; Τι θες να πετύχεις με τον Ολυμπιακό; «Θέλω να γράψω ιστορία που έχουμε γράψει ήδη στα 100 χρόνια πήραμε και τα τρία τρόπαια εντός συνόρων. Θέλω να φτάσει ο Ολυμπιακός σε σημείο που να λένε όλοι πως είναι μια τέλεια ομάδα. Θέλω να έχει αυτή την καλή φήμη που ήδη έχει αλλά ως σύλλογος μπορεί να δώσει ακόμα περισσότερα. Να κάνουμε κάτι και στην Ευρώπη, να πάρουμε Ευρωπαϊκό κάτι που έχει ξανακάνει η ομάδα, να κερδίσουμε και άλλα πρωταθλήματα, αυτός είναι ο στόχος μου».

Και μέσα σε αυτά να συνεχίσεις και εσύ να δείχνεις όσα μας δείχνεις; «Ακριβώς αυτό, να δείχνω και εγώ αυτά που μπορώ και ελπίζω πρώτα ο Θεός να μπορώ να δώσω και κάτι παραπάνω».

Γενικώς σε όλο αυτό το διάστημα της καριέρας σου αν μου έλεγες ποιες ήταν οι καλύτερες και ποιες οι χειρότερες στιγμές ποιες θα έλεγες; «Η χειρότερη στιγμή όπως είπα είναι το πρωτάθλημα που χάσαμε πέρσι. Θα έλεγα και τον πρώτο χρόνο που το χάσαμε, αλλά είχα μια δικαιολογία. Μένω και σε γειτονιά που είναι όλοι Ολυμπιακοί και όπου και να πήγαινα, κρεοπωλείο, φούρνο, παντού άκουγα “πως χάσατε έτσι”. Ήθελα να φύγω μου θύμιζαν κάθε μέρα το πως χάσαμε».

Και δεν το έλεγαν με κακία για να στην πουν... «Όχι σε καμία περίπτωση, ήταν και αυτοί λυπημένοι. Αυτό άκουγα συνέχεια, αλλά τώρα όπου και να πάω με κερνάνε, είμαι αστέρι».

Εσύ το περσινό πως το έζησες; Ένιωθες πως έκανες κάποιους να στεναχωριούνται; «Ναι το ένιωσα αυτό. Είναι και η θέση μου αυτή, εξαρτώνται πολλά από εμένα επιθετικά και ένιωσα πάρα πολλή ευθύνη και ήμουν πολύ στεναχωρημένοι. Σκεφτόμουν συνέχεια το πως χάσαμε όλη την ώρα».

Ναι αλλά τώρα στο έχουν δώσει επί δέκα. «Επί δέκα και παραπάνω θα έλεγα. Μήπως αυτό με έσπρωξε. Δούλεψα τόσο πολύ το καλοκαίρι γιατί ήθελα να φτάσω εκεί που δεν με επηρέαζε τίποτα».

Και για να κλείσουμε, ποιο είναι το όνειρο της Μίλιτσα; «Όπως είπα και πριν θα ήθελα να πάρουμε ένα Ευρωπαϊκό τίτλο, που έχει πάρει ήδη η ομάδα οπότε μπορούμε. Αυτό είναι το όνειρο που έχω ακόμα. Εθνική δεν μπορούσα να πάω δυστυχώς λόγω του παιδιού, θα ήταν πολύ άδικο γι' αυτόν να φύγω το καλοκαίρι, οπότε αυτά τα όνειρα τα έχω σβήσει, αλλά με την ομάδα θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο».

Όσον αφορά την διοίκηση πόσο σας στηρίζει; «Είναι ο καλύτερος σύλλογος πραγματικά, ότι χρειάζεσαι το έχεις. Έχουμε δικό μας γυμναστήριο και μπορούμε να πηγαίνουμε όποτε θέλουμε, είναι πάντα δίπλα μας σε ότι χρειαστούμε και εμείς απλά πρέπει να κάνουμε την δουλειά μας».

Η διαγώνια του Ολυμπιακού μιλάει για τον προπονητή της Λορέντζο Μιτσέλι, αλλά και τις συμπαίκτριές της στην φετινή εξαιρετική χρονιά των «ερυθρολεύκων».

Λορέντζο Μιτσέλι: «Ένας έμπειρος που προσέχει πολύ την λεπτομέρεια και βασίζεται στη σκληρή δουλειά. Πήγαμε στον Ολυμπιακό την ίδια εποχή και τα τελευταία τρία χρόνια, ειδικά το τελευταίο, αναπτύξαμε μια ισχυρή σχέση εντός γηπέδου, βασισμένη στην αμοιβαία εμπιστοσύνη και τη βαθιά κατανόηση».

Μαριαλένα Αρτακιανού: «Μία από τις πιο έμπειρες Ελληνίδες παίκτριες στη χώρα. Είναι μια εξαιρετική αθλήτρια που εργάζεται πολύ σκληρά για να βελτιώνεται κάθε μέρα... με βαθιά κατανόηση του παιχνιδιού. Την εμπιστεύομαι πολύ και πραγματικά απολαμβάνω να παίζω στο πλευρό της».

Γιαμίλα Νίζετιχ: «Η πιο έμπειρη ανάμεσά μας, παρέμεινε ψύχραιμη υπό πίεση και έφερε σημαντική σταθερότητα στην υποδοχή. Πάντα ξέραμε ότι μπορούσαμε να βασιστούμε σε αυτήν όταν χρειαζόταν, καθώς είναι πολύ ανταγωνιστική και πραγματικά νοιαζόταν για τη νίκη».

Μπιάνκα Φαριόλ: «Η μικρή μου αδερφή, όπως φωνάζαμε χαϊδευτικά η μία την άλλη. Μια εξαιρετικά ταλαντούχα νεαρή παίκτρια με μια άγρια και ζωντανή προσωπικότητα. Φέρνει απίστευτη ενέργεια τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου, και πιστεύω ακράδαντα ότι βρίσκεται στο δρόμο για μια σπουδαία καριέρα».

Ισαμπέλα Ντι Ιούλιο: «Μία από τις καλύτερες πασαδόρους με τις οποίες έχω παίξει ποτέ. Η εμπιστοσύνη της σε μένα μου έδωσε τεράστια ώθηση και είμαι πραγματικά ευγνώμων γι' αυτό. Με την ικανότητα και την εμπειρία της, ανέβασε ολόκληρη την ομάδα σε υψηλότερο επίπεδο».

Γιασμίν Αμπντεραχίμ: «Η Γιασμίν είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος, εργατική, ευγενική, γλυκιά και ταλαντούχα. Ειλικρινά έχω μόνο τα καλύτερα να πω γι' αυτήν και είναι αγαπητή σε όλους στην ομάδα. Χαίρομαι τόσο πολύ που θα παίξουμε μαζί για έναν ακόμη χρόνο».

Τζίνα Λαμπρούση: «Η Τζίνα, η αρχηγός μας. Ήταν πάντα χαρούμενη και γεμάτη ενέργεια. Μια εργατική ηγέτιδα, που πέτυχε κρίσιμους πόντους στις πιο αγχωτικές και δύσκολες στιγμές, δείχνοντας πραγματικά τη δύναμη του χαρακτήρα της και την ποιότητά της ως παίκτρια».

Μελίνα Εμμανουηλίδου: «Πιθανώς η πιο ώριμη στην ομάδα, είναι μια αξιοσημείωτα σταθερή παίκτρια με σταθερή απόδοση. Πάντα ξέραμε τι να περιμένουμε από αυτήν. Εκτός γηπέδου, είναι ένα απίστευτο άτομο, πάντα υποστηρικτικό και η πρώτη στην οποία στρέφεται κανείς σε στιγμές ανάγκης».