Το πιο δύσκολο βράδυ του Ερνέστο

Ηταν ένα από τα πιο δύσκολα βράδια της προπονητικής του καριέρας, με διαφορά το πιο δύσκολο βράδυ της τριετούς παρουσίας του στον Ολυμπιακό. Οχι εξαιτίας της συναρπαστικής εξέλιξης του αγώνα, αλλά κυρίως γιατί ήξερε πως ο τελικός ήταν η τελευταία του «παράσταση» στον πάγκο του Ολυμπιακού. Ο τρόπος με τον οποίον κύλησε ο τελικός δεν τον άφησε στη διάρκεια των 120 λεπτών να κατανοήσει απόλυτα πως το βράδυ του Σαββάτου έκλεισε τον δεύτερο του κύκλο στην ομάδα του μεγάλου λιμανιού. Ο Ισπανός έζησε έντονα τον τελικό έχοντας στο μυαλό του τον τελικό του 2009 κόντρα στην ΑΕΚ. Δεν περίμενε την καθίζηση της ομάδας του στην επανάληψη και όταν πλέον το ματς πήγε στην παράταση, με τον Ολυμπιακό να χάνει ευκαιρίες, σκέφτηκε πως το φινάλε του στον σύλλογο θα μοιάζει πολύ με αυτό της πρώτης θητείας του.
Οταν τότε είχε κριθεί ο τελικός στα πέναλτι. Το γκολ του «δικού του παιδιού», όμως, του Φουστέρ, έλυσε τον γρίφο και χάρισε στον Βαλβέρδε ένα πιο ήρεμο φινάλε, με τον Ισπανό να ξεσπά σε πανηγυρισμούς αγκαλιάζοντας όποιον έβρισκε μπροστά του. Είχε άλλωστε πολύ άγχος και το είχε πει από νωρίς στους συνεργάτες του. Ηθελε να φύγει με έναν ακόμη τίτλο, όχι με αποτυχία στο φινάλε. «Θέλω να με θυμούνται ως νικητή μέχρι το φινάλε» είχε πει παραμονές του αγώνα και γι' αυτό για πρώτη φορά το άγχος που τον είχε καταβάλλει στη διάρκεια του αγώνα ήταν τεράστιο.
Για πρώτη φορά, άλλωστε, στον καυγά του Μανιάτη με τον Επσταϊν με τη λήξη της κανονικής περιόδου έδειξε τον εκνευρισμό του. Ηρέμησε γρήγορα όμως και στο τέλος γεύτηκε τη χαρά μιας ακόμη επιτυχίας. «Είναι το πιο δύσκολο βράδυ μου στον Ολυμπιακό» εκμυστηρεύτηκε σε συνεργάτη του λίγα λεπτά μετά το τέλος του τελικού. Ο τίτλος είχε έρθει, μαζί όμως και το φινάλε του στην ομάδα. Και ο κόσμος του Ολυμπιακού, του έκανε ακόμη πιο δύσκολη τη βραδιά.
Με το ζόρι κρατήθηκε να μην κλάψει, ακούγοντας ρυθμικά το όνομά του από 40 χιλιάδες οπαδούς του Ολυμπιακού. «Αν μπορούσε θα τους αγκάλιαζε όλους, έναν προς έναν» ήταν η ατάκα που μας μετέφερε στενός του συνεργάτης μετά τον αγώνα. Δεν είχε τυχαία το χέρι του στην καρδιά του όταν χαιρετούσε τον κόσμο στον γύρο του θριάμβου.
Η... επίθεση λατρείας των «ερυθρόλευκων» οπαδών ήταν αναμενόμενη, αλλά είναι διαφορετικό να το περιμένεις και διαφορετικό να το ζεις. Και ο Βαλβέρδε ξέρει πως αυτό που έζησε τρία χρόνια από τον κόσμο του Ολυμπιακού δεν θα το ξαναζήσει στην καριέρα του. Το είπε άλλωστε και ο ίδιος.