Ο Πειραιάς στον Δούναβη

Την επόμενη φορά που τουλάχιστον 6 (Μανωλιουδάκη, Αβραμίδου, Διαμαντοπούλου, Μαργαρίτα και Ελευθερία Πλευρίτου, Μπούικα) κορίτσια του Ολυμπιακού πατήσουν στη Βουδαπέστη για να παίξουν πόλο, θα είναι καλοκαίρι. Στις 13 Ιουλίου του 2014, μία μέρα μετά τη λήξη του ποδοσφαιρικού Μουντιάλ, είναι προγραμματισμένη η πρεμιέρα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στην κοιτίδα του. Εντάξει, οι Σέρβοι και γενικώς οι πρώην Γιουγκοσλάβοι μπορεί να φέρουν αμφιβολίες επʼ αυτού, αλλά μόνο οι Ούγγροι μπορούν να έχουν εξαντλήσει εισιτήρια για τους προημιτελικούς, τους ημιτελικούς και τους τελικούς της διοργάνωσης 8 μήνες πριν.
Ο χειμώνας έχει άλλη χάρη. Τότε θα είναι ήλιος, μάχες εθνικών ομάδων, αδρεναλίνη. Τώρα είναι βράδυ, ψύχος και ησυχία. Μέσα στην ησυχία, ο Δούναβης μοιάζει να σκεπάζει την πόλη.
Ο Ολυμπιακός βρέθηκε στη Βουδαπέστη, μεταφέρθηκε οδικώς, για να πάρει το αεροπλάνο και να επιστρέψει το μεσημέρι της Δευτέρας στην Αθήνα, με πτήση μέσω Μονάχου. Σταμάτησε για ανεφοδιασμό- πάει να πει φαγητό, ανθρώπινο φαγητό, γκούλας- και… μπύρα σε ένα μαγαζί που λέγεται «Kaltenberg Sörház & Étterem». Και εκεί οι πολίστριες του Ολυμπιακού άκουσαν από την ορχήστρα τα «Παιδιά του Πειραιά».
Πριν από δυόμισι χρόνια, στις 29 Ιουλίου του 2011 (δηλαδή εκείνη την ευλογημένη για το ελληνικό πόλο Γυναικών μέρα που η εθνική ομάδα είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σανγκάης και… δεν άλλαξε τίποτα προς το καλύτερο στο παιχνίδι) οι δημοσιογράφοι που είχαν πάει στο Έρμελο για να καλύψουν την προετοιμασία του Ολυμπιακού είχαν μείνει έκθαμβοι από το γεγονός ότι οι καμπάνες της εκκλησίας έπαιζαν τα «Παιδιά του Πειραιά». Είναι το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, που πήρε Όσκαρ ως μέρος της ταινίας «Ποτέ την Κυριακή» και η πλάκα είναι ότι ο Χατζιδάκις δεν παρευρέθηκε σε εκείνη την τελετή για να πάρει το βραβείο του, ενώ δεν είναι μία η (μελετημένη πάντως, ώστε να μην το χάσει) απόπειρα που έκανε για να πετάξει το αγαλματίδιο στο καλάθι των αχρήστων. Τα «Παιδιά του Πειραιά» έχουν ακουστεί στην Ταϊλάνδη, στην άλλη μεριά του κόσμου. Πιθανότατα η ίδια η ορχήστρα της φύσης να παίζει τη μουσική για να καθησυχάζει τους καταρράκτες του Νιαγάρα.
Ο Χάρης Παυλίδης ήταν παίκτης του Ολυμπιακού για 9 χρόνια, όταν ήρθε από τον Άρη. Έφυγε λίγο πριν αναχωρήσει ο Νίκολα Στάμενιτς από τον πάγκο της ομάδας, μία αναχώρηση που ήταν κοινή (αλλά μονιμότερη από την προσωρινή) με εκείνη του τότε προέδρου του Ερασιτέχνη, Λεωνίδα Θεοδωρακάκη. Είναι, πλέον, επτά σεζόν στον πάγκο της ομάδας πόλο Γυναικών. Ξέρει τι σημαίνει Ολυμπιακός, καλύτερα ακόμα και από εκείνους που έχουν στο προσκέφαλό τους τη φωτογραφία του Νίκου Γουλανδρή. Και ξέρει τι μπορεί να σημαίνει για την ψυχή σου να παίζεις στον Ολυμπιακό, όταν αναζητάς ένα καταφύγιο, κάτι να σε εκφράζει όταν πια έχουν περάσει τα χρόνια. Ακόμα και αν είναι 15 οι θεατές στις κερκίδες.
Στο υπέροχο Νησί της Μαργαρίτας, ενώθηκαν οι αχαρτογράφητες φωνές και τα ουρλιαχτά των Ούγγρων φοιτητών το 1956, όταν τα σοβιετικά τανκς μπήκαν στη Βουδαπέστη, το φλερτ του Μαγυάρου στην τσιγγάνα, η αισθαντική φωνή της Μελίνας, κι ας μην ακούστηκε, μερικά κορίτσια που (δεν) προσπαθούσαν να καταλάβουν από πού προερχόταν η ευφορία τους- πέραν της πρόκρισης στους προημιτελικούς της Ευρωλίγκας- και η μουσική του Μάνου.
Και από όλες τις ομάδες του κόσμου- παραφράζοντας την ατάκα του Ρικ στη «Καζαμπλάνκα» όταν είδε την Ίλσα να μπαίνει στην καφετέριά του- αυτή η σύνδεση πραγμάτων που ουδεμία σχέση μπορούσε να αντιστοιχίσει μεταξύ τους- συνέβη στον Ολυμπιακό.